გაიცვითა კიბეების საფეხური

და ცოდვები ჩამომსხდარან ვით კირთები,

ჩემს სილაღეს ჩამოაცვეს აპეური,

მომავალშიც, ნეტავ, ბედო, რას მპირდები.

მეუბნები, დატკბი ხეთა სილამაზით,

მეუბნები, თბილისი მზის ქალაქია,

მაგრამ მხარზე პაწაწინა ჩიტი მაზის,

მზის სხივები იმისათვის ალალია.

ის კი მზის ქვეშ ვერ პოულობს თავის ადგილს,

წყლის ნამშიც კი ვიღაც დიდი ეცილება,

ყვავს და ჩხიკვსაც უყვართ მხოლდ თავიანთი,

მე კი მხოლოდ ის ჩიტუნა მედიდება.