სატრფიალო-სალაღობო

კალთაში გადამარწია,

მთვარემ დამბანა პირია,

როცა ვიყავი პაწია,

ვარცლს გამოუჩნდა ძირია.

ძირს დააქცია ის წყალი,

მითხრა: - ეს შენი წილია,

კაცთა ცნობასაც გასწავლი,

მაინც დრო-ჟამმა მიწია,

ვერა და ვერ შევიმეცნე,

კაცი ავი და ბილწია..