ლექსები წიგნისთვის - რჩეული ლექსები

როცა შენ დაგინახავ!

 

ხელისგულზე კარგს მამცნობს ბედისწერის ხაზები,

გულს მიხარებს, რომ არ ხარ ჩემით განაბრაზები...

ჰარმონიის ჩიტები სულში  ნაზად გალობენ,

ვნებით სავსე შემომხვდი,  კოცნაც მომიმწყალობე.

 

აზარფეშას ავივსებ, სიყვარულით შეგხარი,

თითქოს შენი  ტუჩიდან შევსვი ახლა ნექტარი,

თითქოს წყალს დავეწაფე უკვდავების წყაროდან,

თითქოს პური ვიხმიე საცხოვნებლად კალოდან...

           

ტალღა და ნაპირი

მე, ბობოქარი ტალღა, მჩქეფარი,

შენ კი ნაპირი, წყნარი და მშვიდი...

თმებს დალალებად გამიშლის ქარი,

მოგაჩერდები კდემით და რიდით.

მაინც მოვაღწევ შენამდე ბოლოს,

მაგ გაშლილ მკერდზე მივნაბავ თვალებს,

ჩვენი ტრფობისას გიმღერებ სოლოს,

შმაგი ვნებების დავცლით ფიალებს.

შემდეგ გავხდები სათნო და ნაზი,

შეუცნობელი გრძნობის ნაყოფი

და ... წაიშლება ჩვენს შორის ხაზი, —

ზღვის და ნაპირის ზღვარის გამყოფი.

მაია დიაკონიძე

5.08.2023 წელი

როგორც  ფუტკარს...

მინდა, მარად დავრჩე შენთვის

ლამაზი და სასურველი,

როგორც ფუტკარს,  თან  მიგქონდეს

ჩემი ყვავილების  მტვერი...

და  ვით  მწყემსი, ცხვრების  ფარას,

მუდამ ფხიზლად  მდარაჯობდე,

შენს  თვალებში ცისკრის ვარსკვლავს,

პირგაბადრულ  მთვარეს ვჯობდე.

ჩვენს სიყვარულს ადარებდე 

გაზაფხულის პირველ ქუხილს,

ფართო მხრის  ქვეშ  შემიფარე,

ამარიდე დარდს  და  წუხილს.

ოქროს  თევზად მეგულები,

ერთი  რამე  მინდა  გთხოვო,

შევაერთე მე   გულები, —

წუთითაც არ  მიმატოვო!

7 . 08 . 2023 წელი

როცა სიკვდილშიც ეძებ რაღაცას!

როცა სიკვდილშიც ეძებ რაღაცას

და მოშხამული სითხით ივსები,

ძილს თუ მიეცი თავი საღათას,

რა გაგიკვირდეს გულში ისრები.

თუ კი გააქრე შენში მაჯნუნი,

შენი ლეილი ვერ დამინახე,

ნიშნობის შემხსენ მე სამაჯური,

შენი ვით გავხდე მე მეინახე.

თუ კი შენც გძლიეს, როგორც კართაგენს,

დროის დინების დიდ ომს დანებდი,

მაშ სიყვარულის რად თხზავ არაკებს,

ანდა იმედებს რაღად მაძლვდი?!

სიოს რომ მოაქვს ნაზი ჩურჩული,

იქნება შენი ტკბილი ხმა არის,

ისევ გიხილო ჩემი მაჯნუნი,

კვლავ გავიგონო დილის საარი..

მაია დიაკონიძე

5.09.2023 წელი

სალაღობო

შენ რომ გიყვარვარ, კი ვიცი,
,,მიყვარხარ", – ამბობს გული;
სანთლად ავინთოთ ეს ფიცი,
პარნასის მთაზე თქმული.

აპოლონს შესცქერს ამური,
ჩანგს სწყდება ნაზი ბგერა,
ყურს ატკბობს ხმა საამური,
ცხრა მუზის გულის ძგერა.

დაუდეგარი ოცნება
მალე შეაღებს იმ კარს...
სადაც მეტყვიან: – მიყვარხარ!
და მეც ვეტყვი, რომ – მიყვარს!
მაია დიაკონიძე
5.09.2023 წელი 

წითელი კაბა

გზაზე ჰკიდია წითელი კაბა,
გავიდა უკვე მრავალი წელი,
ჩემ გასაკვირად და საცნაურად,
იმას არასდროს ეცვლება ფერი.

ბრწყინავს, კაშკაშებს თაკარა მზეზე,
ლამაზი, როგორც პერანგი გველის,
იმედს იძლევა, როგორც შუქურა,
ნავსაყუდელი პატარა გემის.

ნეტავ თუ ელის ის თავის პატრონს,
ან შეყვარებულს, შორიდან ელის,
გზაზე ჰკიდია წითელი კაბა,
მას არასოდეს ეცვლება ფერი.
მაია დიაკონიძე
06.2023 წელი

სიცოცხლის წყურვილს!

 

გაზაფხული რომ შემოვიდა, გამათამამა,

თეთრი ყვავილი დამაბერტყა,-- ზეცის მანანა,

შენ, ჩემო სულო, გავიფიქრე, არ კვდები ჯერაც,

მაშინ უსმინე ჩიტთა ჭიკჭიკს, ბუნების მღერას.

 

რა საჭიროა სიმწუხარეს რომ მისცე თავი,

როცა სავსეა დედამიწა დილის ცვარ-ნამით,

ან კაცთა მოდგმას შენგან რაღა დაეწუნება,

რამე არ მოგწონს?! ასეთია კაცის ბუნება!

 

აბორგებული ოკეანის უსმინე სუნთქვას,

და ალიონზე მზეს შეხედე, იმედად სულთა.

გაზაფხულზე ვაზს ჩამოსწმინდე მირონი ცრემლი,

შემოგძახებენ სასოებით წინაპართ ძვლები.

 

დედო ფურისას გადახედე თეთრ, სავსე ჯიქნებს,

სიცოცხლის წყურვილს თვალხატულა შვლის ნუკრიც იჩენს,

და მთაგრეხილებს შეულოცე ბერი მთებისას,

კურთხეულ ნაბიჯს რომ ინახავს ჩვენი მეფისას.

 

დადიოდა და დიდთა მთებთა გაჰქონდათ დრეკა,

ზარი ისმოდა, ზარი რეკდა ყაზბეგს და მლეთას,

შენი ფეხითაც  გაიარე, მიეც დასტური,

რომ ისევ ყვავის, იწურება ალადასტური.

 

იცი,  არსებობს სიკეთე და ღვთის მადლი ქვეყნად,

მიართვი უფალს შენი გული თასივით ძღვენად,

რომ მან შეავსოს სიყვარულით შენი მოყვასის,

არაფერია სუფთა გულის ქვეყნად ტოლფასი.

შენა ხარ!

შენა ხარ ჩემი ანი და ჰოე,

და ასვეტილი მზისკენ ტაძარი,

ეს არის უცებ, რაც მომაგონე,

რაც ჩემი გულის ძირში დაძარი.

არ მითენდება უშენოდ არც დღე,

უშენოს მწყალობს მელანქოლია,

და ის ფიქრები, შენ ერთს რომ განდე,

ამ მაჯისცემის მეგაფონია.

მაია დიაკონიძე

7.09.2021 წელი

მეგაფონი - რუპორი

ჩვენი ცხოვრება

ჩვენი ცხოვრება -ერთი სეგმენტი,

გზა აქამდის და მერე აქედან,

და არჩევანი - მარტოდენ ერთი,

მაგალითს ვიღებთ სავლე-პავლედან,

შუა გზა, იცი, რომ არ არსებობს,

სულ ვერ იქნები ყოფის ხიზანი,

არა რგებია ფრთები ბარე ორს,

თუ ვერ განსაზღვრე სწორედ მიზანი.

მაია დიაკონიძე

08.09.2023 წელი

სიზმარში ვნახე

სიზმარში ვნახე, მინდორზე

ჩვენ მივდიოდით ერთად,

შენ  გეცვა ლურჯი პერანგი,

მეც ლურჯი კაბა  მეცვა...

ქარმა წამიღო ცისაკენ,

შენ დაბლა დარჩი ველზე,

ავგაროზივით გამომყვა,

შენი ნაკოცნი ყელზე.

დამისიზმრე!

დამისიზმრე, წინ  ღამეა  გრძელზე გრძელი,

გავხდეთ მსხვერპლნი, ჩვენც ამურის ვნების ისრის,

დამისიზმრე, იქ  გავიყოთ  სარეცელი

და თუნდაც ქოხს სახურავი ჰქონდეს ისლის.

დამისიზმრე და იმედი გქონდეს ხვალის,

შენი ქალი ვიქნები და შენი ვნება,

დამისიზმრე და  მიენდე გუმანს ქალის,

რომ სიზმარი უცილობლად  აგვიხდება!..

ნათელი წერტილი

შენ ჩემი სულის ხარ ნათელი წერტილი

და უსასრულობის სასრულში მიგყავარ,

შენ მეტყვი. ამ ღამით უთუოდ მოდიო,

მეც მოვალ, რომ გითხრა, თუ როგორ მიყვარხარ!..

ამ  ღამით დედოფლის მოვირგე მე როლი,

შენ კიდევ ზევსი ხარ, ქალწულებს გზას უბნევ

და თუ კი ცხოვრებამ დამწვა და მიმნავლა,

ვიცი, რომ მეორე სიცოცხლეს მაჩუქებ.

მე შენი სუნთქვით ავივსე!..

(ხალხურ მოტივებზე)

მე შენი სუნთქვით ავივსე,

სისხლი სავსეა ჟანგბადით,

შენ გული გამიხალისე,

სიტყვა მითხარი ათასი!..

თბილი, პირიმზეს მამსგავსე,

ავყევ მთებისკენ მოლებსა,

ვაჟო, ეგ შენი თვალები,

სილურჯით შემაღონებსა!..

ყველა ღიღილო დავკრიფე,

მივეც ნაბდისა მქსოველსა,

მოგახვევ, ჩემნი ყვავილნი

მოგიმატებენ ღონესა.

შენა ხარ ჩემი სინათლე!

მე შენი სიყვარული ვინატრე,

არ ვიცი, რა და როგორ გითხრა,

შენა ხარ ჩემი სინათლე,

ჩემი ვარძია და ნიკორწმინდა.

შენა ხარ მყინვარის სისპეტაკე,

გული გაქვს სუფთა და ხალასი,

ოდესღაც ღადარში ცეცხლი ჩადეს,

მეც იმ ნაპერწკლიდან ავალდი.

"მიყვარხარ", არ ვიცი, როგორ გითხრა,

გული გაქვს თოვლივით სპეტაკი,

შენა ხარ ჩემი  ნიკორწმინდა,

მე შენი დასაკრეფი ვენახი.

განა ასაკს ვმალავ?!

მაღლა მთიდან რომ უბერავს სიო,

და ეხება შენს ტუჩებს და თითებს,

განა ვინმე ეკითხება ასაკს,

როს ჩუჩულებს სიყვარულის მითებს?!

მზე დაგნათის ნათელი და მწველი,

მაგ ლოყებზე კოცნას დაგიპირებს,

განა ვინმე ეკითხება ასაკს,

წითელთმინს, ლამაზსა და პირმზეს.

ტალღები რომ მოგაწვება მკერდზე,

ალერსით რომ მიგაგებებს ედემს,

ნეტავ, ვინმე ეკითხება ასაკს,

ზღვას, ნაპირზე თვალებით რომ გეძებს?

მეც ნუ მკითხავ, ვეტოლები უკვდავთ,

თორემ განა წლოვანებას ვმალავ,

მე ვარ ვითონ მზე, ზღვაცა და სიოც

და გიმზადებ უკვდავების წამალს.

მაია დიაკონიძე

15.07.2021წელი

შენ ჩემთვის დილა ხარ!

შენ ჩემთვის დილა ხარ, აისი ნათელი,

მზე ხარ და ველებზე სუყველა ყვავილი,

როგორც ჩიტს პატარას ბავშვივით მოგელი,

დამარცხდეს ჯანღი და გაბრწყინდეს არილი.

ზოგჯერ სურვილებსაც უხდება ახდენა

და მალე დაგლანდავ ფანჯრების მინაში,

კორიდა, ტორერო, ბრჭყვიალა არენა,

კოკრების გაფურჩქვნა, ვით "ვარდი სილაში".

მერე კი, მერე კი, არ ვიცი, რა არის,

მე დასაბამი და შენა ხარ სასრული,

ამ წრედში რადგანაც გიჟივით ჩავებით,

გვიჭვრეტს მომავალიც, აწმყოც და წარსულიც.

ეჰ, რა უწყალო ყოფილხარ!

(ხალხურ მოტივებზე)

რადა ხარ ასე უწყალო,

გინდა რომ წყალმა წამიღოს

და მიმცეს ლეთას, იქნება

დავიწყების წყალ დავლიო.

ვერ გავიხსენო შენი ხმა,

შენი ხელები, ღიმილი,

ეჰ, რა უწყალო ყოფილხარ,

ვაგლახ, მწყურია ტირილი.

რადა ხარ ასე უწყალო,

გინდა მეწყერმა წამიღოს,

გადამავიწყოს ყოველი,

ლეთას წყალს გადამარიოს.

ვერ გავიხსენებ შენს ხელებს,

შენს ღიმილს ოდნავ სევდიანს,

ეს რა უწყალო ყოფილხარ,

ვაგლახად მომნატრებიხარ!..

შენი მუზა ვარ

მე შენი კალმის მონასმი ვარ, შენი მუზა ვარ,

შენი სტრიქონი, შენი  სიტყვა, შენი ბგერები,

შენთვის ვცოცხლობ და შენს ლექსებშიც მუდამ ვიცოცხლებ,

შენი თვალებით, დატბორილით, მე მეფერები.

მე აფრენილი მწვერვალი ვარ, მაღლა არწივი,

ჩანჩქერიც მე ვარ, წყალვარდნილიც, გრემიც,  ვარძიაც,

მე ყველგანა ვარ, ყველაფერში, ყველა  ძელქვაში,

ამ ქვეყანაზე ძვირფასი თუ რამ გაგაჩნია.

შენ ჩემი მზე ხარ!

შენ ჩემი მზე ხარ, ვარსკვლავები, მთვარე  ნათელი,

ლურჯი ზეცა  ხარ, დანთებული  თაფლის სანთელი;

შენ  ჩემი  ზღვა  ხარ, ხან  მშვიდი  და ხანაც მძვინვარე,

მთები ხარ,  თეთრი, ჩამოსული  კლდიდან მდინარე;

ჩემი  სიტყვა  ხარ, ჩემი ლექსი, ჩემი  ბგერები,

მუდამ გეტრფი  და წრფელი  ლექსით სულ  გეფერები;

შენ ატლანტიც ხარ, ცის  თაღი რომ უჭირავს მხრებით

და უფრო მეტიც, უკვდავებას მაწოდებ პეშვით!..

მჯერა

ო, როგორ ლურჯად დაინისლა მთების ქედები,

დაფენილ ნისლებს მოვაყოლე ტაატით მზერა,

გაარღვევ ბურუსს, ტყუილად არ მეიმედები 

და უსათუოდ ჩემთან მოხვალ, ბალღივით მჯერა!..

ქალწულად მოვალ! ტკბილი ფიქრივით ლაღად ავხდები და ჩემი ნახვით ნუ გაკვირდები... შენ სიყვარულით სავსე დამხვდები,

თვალებს აგივსებ ცელქი კვირტებით.

ქალწულის თეთრი კაბა მეცმევა და თეთრ ყვავილთა მერქმევა თოვა, ზეცას მისწვდება ხოტბა-შექება, თვით გაზაფხული ქორწილში მოვა. შენ თავზე ისე შემომევლები, როგორც ნიავი, თბილი და ნაზი... ბედნიერებით ანაცრემლები, ჩაგეკონები, ვით უსრვაზი!

მაია დიაკონიძე 17 . 07 . 2022 წელი

ევა ადამს საუკუნეების მერე!

ჩემი ოცნება ხარ, უსასრულო ფიქრი,

კოსმოსიც კი ვრცელი ამ გრძნობებს ვერ იტევს,

მონატრება დიდი საუკუნეთ ითვლის

და გასცდება ყველა სამყაროს და სივრცეს.

ველოდები იმ წამს, როცა შეგეყრები,

მზე ჩამოვა დაბლა, ჩვენ რომ შემოგვხედოს,

დავიუნჯებთ ზეცას სიყვარულის ფრთებით,

შენთვის ვარსებობდი, ჩემო ერთდადერთო!

მაგ თვალების საფირს განა რამე მიჯობს?!

ოკეანის, ზღვების შიგნით ვხედავ ტალღებს,

მიყვარხარო, თქმაც კი, როგორ გაგიბედო,

ჩაგეკვრები გულში ამ ცხოვრებით ნაგვემს.

ზღვის და მთების ნაზავს, მომაგებებ ნიავს,

სალუქ კანზე ვნებით, ნაზად შემეხები,

და წამოვა ციდან მანანების წვიმა,

ადამი და ევა, ისევ შევერთდებით.

მოწყვეტილო ციდან, ვარსკვლავო და მზეო,

შენ ამშვენებ სულით ამ სამოთხურ მიწას,

ტალახი და ჭუჭყი შენ ვერ შეგეხება,

ღმერთი შეგეწევა წყაროსავით წმინდას.

 სიცოცხლე რაა ნეტავ?!

სიცოცხლე რაა ნეტავ

თუ არ ფერები მქისე,

კითხვის ნიშანით ვიწყებთ,

ამით ვამთავრებთ ისევ.

ამოვიცანით ვერა

ჩვენი ცხოვრების არსი,

ფარისევლების გვჯერა,

ნაღდად ჩავთვალეთ ფარსი.

თუკი ვერ მოასწარი,

სიკეთის ქმნა და პოვნა,

იმედს არ შველის ბზარი,

სხვა გაზაფხულიც მოვა!

მაია დიაკონიძე

21.09.2023წელი

,,ღვთიშობლის შობის" დღე

აქა ვარ!

ხან ევას მადარებ, ხან კიდევ ამორძალს,

გშანთავ და ცეცხლით გწვავ ამ შავი თვალების,

მივმართავ ყველა კერპს და წმინდა სალოცავს,

ბრძოლისთვის რომ მოგცეს ასმაგი ძალები.

გმირობის მაგალითს სხვებს უნდა აძლევდე,

არ ჰგავხარ ტარიელს? ისე რა გმირი ხარ,

ის ერთი მიყვარდა, მარტოდენ მას ვენდე,

მას მერე რამდენმა დროებამ იდინა.

დღეს მკვდრედით აღვდექი, არ ვგავარ სხვა ქალებს,

აქა ვარ მე შენი ერთგული ნესტანი,

ვიცი, რომ ჩამოხსნი კლიტეს და ანჯამებს,

ამ ციხე -კოშკიდან გაგვაფრენს მერანი.

მაია დიაკონიძე

10.09. 2023 წელი

ერთ დროს მახსოვს

ვნებებსაც კი ფერი გასდით, ხუნდებიან,

ერთ დროს, მახსოვს, ნუშებივით ყვაოდნენ

და ახლა კი, უკვე ვხვდები, მირჩევნია,

ყვავილების სურნელება მათრობდეს.

მაგრამ დგება ზოგჯერ დღენიც გახსენების,

იმ გიჟური სიყვარულის, ანცობის

და სულითქმავ, ისე ძლიერ მენატრები,

ყელში გრძნობა სულ ლექსებად ამომდის!..

მაია დიაკონიძე

5. 10. 2021 წელი

ესეც პოეზიაა!

გარეთ ქარი რომ თამაშობს,

ბავშვებს ჩაეზიარა,

ატრიალებს ბურთს და ანცობს,

ესეც პოეზიაა.

ფურისულა გაშლის ფურცლებს,

ზედ პეპელამ იარა,

სკაში დათვი თათებს ურევს,

ესეც პოეზიაა.

ვეღარ იტევს ყვავილს ველი,

წინ გაგვიშლის ფიანდაზს,

ყანას მკიან პაპას ცელით,

ესეც პოეზიაა.

ვაჟი ქალს აპურებს რწმენით,

ცხვარი მისდევს იალაღს,

რასაც ვერ გამოთქვამ ენით,

ესეც პოეზიაა.

მაია დიაკონიძე

10.09. 2023 წელი

,,ტრავიატა"

აღფრთოვანების ჩაქრა ნოტები,

ჭახჭახი გააქვთ ხეებზე ჩიტებს,

შენ რომ მიძღვენი ღამის სონეტი,

აგერ ფეხებთან მკვდარივით მიწევს.

სულს აპურებენ წარსულის დღენი,

როცა მჩუქნიდი კამკამა სიტყვებს,

ვით ,,ტრავიატას" ჯუზეპე ვერდის, –

მწუხარე ჰანგებს ცხელ გულზე მისევ!

ყურებზე მჭიდროდ ვიფარებ ხელებს,

რომ გავირინდო, ისე ვით მიწა,

დე, დავემსგავსო წარსულის ძეგლებს,

არ მიყვარხარო, არ მინდა მითხრა.

მაია დიაკონიძე

07.09.2023 წელი

შენ მეუბნები!

შენ მეუბნები, ვგავარ ავაზას,

გაწოლილს ხეზე, ჭრელი თვალებით

და შენს ცეცხლოვან აშუღურ მზერას,

ვერაფრით ვერსად დავემალები!

შენ მეუბნები, ჩემი თვალები,

ანთია, როგორც ორი კოცონი

და ჩემს თვალთაგან განათვალები,

იმას იხსენებ, როგორ მოგწონდი!

შენ მეუბნები, ვგავარ ავაზას,

გაწოლილს ხეზე, ჭრელი თვალებით

და შენს ცეცხლოვან აშუღურ მზერას,

ვფიქრობ, ვერასდროს დავემალები!

მაია დიაკონიძე

31.08.2023 წელი

თუ აღარა მყავს დედა!

რად იღრუბლები ცაო,

რად აღარ ისვრი ისრებს,

რად დასტყობიათ ჩრდილი,

ტყეს და ზვარს ისრიმისფერს.

მე ხომ სულ მცირეს გთხოვდი,

კარგად მიმყოფე დედა,

დღეღა შემომრჩა ხსოვნის,

მიყვარს ყველაზე მეტად.

დედა, ცხოვრების წყარო,

იშრიტება და კვდება,

რა გამახარებს, წყალო,

თუ აღარა მყავს დედა.

მაია დიაკონიძე

20.08.2023 წელი

წყალს უთხარიო სიზმარი!

წყალს უთხარიო სიზმარი, ბებია მეუბნებოდა,

წავედი, წყლის პირს ჩამოვჯექ, ქვა მოდიოდა ზემოდან,

ზათქით აკრთობდა მთა-ველებს, მდინარე შავი მქუხარი,

ჩემი სიზმარი საზარი მდინარეს ვეღარ ვუთხარი.

შემაშინა და გამთოკა, სხვად წამიყვანა ფიქრებში,

– წყალო, ვუთხარი, – ჭირიმე, დღეს რანაირად იქცევი,

ნუთუ არ გყოფნის, მრავალი, რომ წარიტაცე, მითხარი,

დღეს მაინც არ ამიხდინო ის საშინელი სიზმარი. -

წყალს უთხარიო სიზმარი, ბებია მეუბნებოდა,

წავედი, წყლის პირს ჩამოვჯექ, ქვა მოდიოდა ზემოდან,

ზათქით აკრთობდა მთა-ველებს, მდინარე შავი მქუხარი,

ჩემი სიზმარი საზარი მდინარეს ვეღარ ვუთხარი.

მაია დიაკონიძე

10.08.2023 წელი

არ გამეგონოს!

წყალი შემასვი რა ჭიდან?

წყალი იყო თუ მაჭარი,

დადუღდა, სისხლი გამივსო

წითელი შინდის დგას ჯარი.

დოქის ტუჩს ტუჩი მივადე,

მუჯერეთული, ხვანჭკარა,

შევსვი და ღმერთი ვადიდე,

მზე, ლამაზი და თაკარა.

რამ მოგიყვანა ვენახო,

თვალში სიცოცხლედ მევსები,

არ გამეგონოს, რაჭაო,

მე შენი დანაკვნესები.

მაია დიაკონიძე

05.2023 წელი

ერთხელ!

ერთხელ, როდესაც ჩამოწყდება სიცოცხლის მძივი,

სულ დაიცლება თითო-თითოდ, წუთად, საათად,

დასალიერში ცოდვა-მადლის საგზალით ვივლი,

ვერავინ იტყვის, ეს სიცოცხლე მიაშაბათა.

არ მყვარებია არასოდეს ოქრო და ვერცხლი,

არ მიძებნია არასოდეს ქონება დიდი,

გულზე სათუთად მედებოდა ჭიკჭიკი მერცხლის,

შვილებსაც ქვეყნის სიყვარულით ვარდებად ვზრდიდი.

ვბაძავდი ზღაპრის კეთილსა და უშურველ გმირებს,

უნაწილებდნენ გზააბნეულს და მშიერს ლუკმას,

ვიცი, წინაპართ გამოთლილებს და შეკრულ ისრებს,

ვერ გადატეხავს ვერა ძალა, ეცადოს თუნდა.

ნუღარ გამოსცდი მამა-პაპათ დატოვილ სიტყვას,

კონას ნუ გახსნი, ნუ დაგვტოვებ თითო კაცებად,

ვისაც სამშობლოს ჭრილობები არასდროს სტკივა,

დიდ წინაპართა გვერდზე როგორ დაიმარხება.

ადიდდი მტკვარო, ჩამოგვძახე გაღმით ენგურო,

არაგვო, შენაც აიშალე ლომის ფაფარი,

ჩემო სამშობლოვ, მსურს ბოლომდე რომ გიერთგულო,

ორგულებს, ღმერთო, არ აღირსო მიწა ნაშალი.

მაია დიაკონიძე

04.07.2023 წელი

ყველა რეაქცია:

70Sofio Chelidze, თამარი ოღლიშვილი-ბიძინაშვილი და 68 სხვა პიროვნება

ქართვლის დედაო!

მეფერმკრთალები, დაგდებია თვალქვეშ ჩრდილები,

და ეფარები ავადმყოფი მოხატულ ფარდაგს,

უკან მოგდევენ გარდასულის ყრუ აჩრდილები,

ვინ ააკვნესებს ბებერ მტკვარზე დუდუკს და არღანს?!

ხორხოცებს, ფრთხება შეძახილზე გამცემთა კასტა,

და რამდენია აქ შეკრული ღალატის ფიცით...

ქართვლის დედაო, შენს შვილებზე რა გითხრა გარნა,

მგელმა შეჭამოს, თუ შენ წინარ იხტუნებს კვიცი...

მაია დიაკონიძე

4.10.2023 წელი