მინიმა, სამშობლოვ, მე და შენ

 ჩვენ ერთმანეთის მუდამ გვესმოდა,

სამშობლოვ, მე და შენ,

მინდოდა მუდამ ცხვრების მწყემსობა,

მითხარ, - ქალი ხარ, ვერ,

ახლა კი გულზე ნემსად მესობა,

სხვა რომ ღებულობს ძღვენს.

მაია დიაკონიძე

2.09.2025 წელი