მინიმა

 ზოგ არასწორად გადადმულ ნაბიჯს,

ბევრჯერ სიცოცხლის ჰქონია ფასი.

გელი! (სატრფიალო)

 ყველა ასაფრენ ბილიკზე ვიდექ, 

მაგრამ ვერაფრით გავშალე ფრთები,

და ახლაც თითქოს თოკებით მიჭერს 

სამშობლოს მიწა, ნაზი და ვრცელი.

და მაინც როგორც პეპელას გნატრობ,

როგორც დიდი ხნის უნახავ დედას,

მოდგება ერთ დღეს შავ ზღვასთან არგო,

და ვით მედეა, დაგხვდები გემთან.

პოეტს!

პოეტს!

არავის ჰგავხარ, არავის ჰგავდი,

მხრებზე გეკიდა სამყაროს ტვირთი,

ჰეგელი იყავ, პლატონი, განდი,

ვარსკვლავი იყავ მცირე თუ დიდი.

არავის ჰგავხარ, არავის ჰგავდი,

მეგონე ციცქნა სამოთხის ჩიტი,

თურმე მთისხელა ატარე დარდი...

ჩიტი კი არა, ყოფილხარ მითი.

მაია დიაკონიძე

31.05. 2022წელი

ჩამომეღვარე (სატრფიალო)

 ჩამომეღვარე, სხივთა ჩქერალი,

გამივსე გული, სული, თვალები,

გავმხდარვარ შენი გრძნობის მძევალი,

შენს ნაფეხურებს ვეთაყვანები.

და განა ჩემი მშფოთვარე სული,

შენი ლექსების არ იყო გამა?!

ალბათ, გიყვარდი ოდესღაც უწინ,

მინდა, რომ დავრჩე შენს მუზად მარად.

დ ა ვ ა ბ ი ლ ი კ ე ! ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 დ ა ვ ა ბ ი ლ ი კ ე!

1. დ ა ვ ა ბ ი ლ ი კ ე შენს

ს ი ზ მ რ ე ბ შ ი სავალი გ ზ ე ბ ი,

ა ვ ა ზ ა ს თვალი შევაჩვიე

ღამეულ წკვარამს...

საოცარ სურნელს მაგებებენ

ნაცნობი თ მ ე ბ ი,

დავიწყების გ ზ ა მივასწავლე

დ ა რ დ ს ა და ვ ა რ ა მ ს!

2. ელამუნება ვნების ტალღა

მომშვილდულ სხეულს

და ... ვსვამ პირამდე ავსებული

ტრფობის ფიალით;

ვერ ედრებიან სხვა სიზმრები

ს ი ზ მ ა რ ს შენეულს,

ბ ა გ ი ს ყ უ ლ ა ბ ა ს გივსებ

ტკბილი კ ო ც ნ ი ს ჩხრიალით!

P. S. დავიწყების გ ზ ა მივასწავლე

დ ა რ დ ს ა და ვ ა რ ა მ ს!

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი

25. 04. 2020 წელი

,,ქალთა ისტორიები"

 ძვირფასო მეგობრებო, დავიწყე მუშაობა წიგნზე: ,,ქალთა ისტორიები", ახლა ერთს მოგიყვებით, შეგიძლიათ თქვენებიც მომაწოდოთ პირადში, თუ თვლით, რომ ის (შეიძლება თქვენი ახლობლების ცხოვრების ისტორიებიც გამომიგზავნოთ) მნიშვნელოვანია და აუცილებლად წიგნში უნდა მოხვდეს.

ეს ამბავი არც თუ ისე მრავალი წლის წინ მოხდა, დაიწყო მეოცე საუკუნის ბოლოს და დამთავრდა ოცდამეერთე საუკუნის დასაწყისში. იყო გოგონა, რომელიც ინტელიგენტების, პედაგოგების ოჯახში დაიბადა, კარგი გვარიშვილი გახლდათ, თვითონაც პედაგოგის განათლებით, არ აკლდა მშობლების სითბო და ყურადღება, ერთადერთი, რაც მას თრგუნავდა და აწუხებდა, გარეგნობა იყო, მაგრამ დამეთანხმებით, როცა გიყვართ ადამიანი, რა მნიშვნელობა აქვს ლამაზია ის თუ ულამაზო. მინახავს ბევრი არც თუ ისე ლამაზი ქალი ბედნიერი და ძალიან ლამაზები - უბედურები. სილამაზეც ხომ ფარდობითია, ყველას სხვადასხვანაირად ესმის, ყველას სხვადასხვა კრიტერიუმები აქვს სილამაზის აღქმის და დანახვის. გუშინ გზაზე მამაკაცი და ქალი დავინახე, ორივენი მთვრალები იყვნენ, ქალმა განსაკუთრებულად მიიქცია ჩემი ყურადღება, ულამაზესი გოგონა იყო, ქერა, ციფერი თვალებით, მაგრამ დაუვარცხნელი, აბურდული თმებით, საშინლად ჩაცმული, მამაკაცი შავგრემანი, ასაკით გოგონაზე უფროსი, გული ჩამეთუთქა, გავიფიქრე, რომ არა მისი ასეთი მდგომარეობა, ის ხომ მანათობელი ვარსკვლავი იქნებოდა ბევრ ოჯახში. შველა ჭირდებოდა, შველა და სად არიან მისი ახლობლები? შეიძლება ვერც შველიან, რა იცი, მაია, ვუთხარი ჩემს თავს. მთვრალ წყვილთან მისვლას, რა თქმა უნდა, ვერც გავბედავდი. ამგვარად ისევ ჩემს ქალბატონზე გავაგრძელებ მოყოლას. ვიცით, ზოგან გარიგების ინსტიტუტი კიდევ ძალაშია და მაშვლობით გადაწყდა მისი გათხოვების საქმე. სასიძომ ფეხები გააფხარკალა, ხომ არ გაგიჟდით, ქალის სანახავად მე არ წავალ, თქვენ გინდათ ცოლი მოვიყვანო, თქვენ ნახეთ და თუ მოგეწონებათ, დავქორწინდებიო. ამ საქმისთვის სხვა ვერავინ მოიცალა და გააგზავნეს სამმამთილო ქალის სანახავად. ხუმრობა არ გეგონოთ ეს ამბავი, ნამდვილად ასე იყო. ნახა კაცმა სარძლო, მოეწონა, ასე ერთმანეთის უნახავად, ჯვრისწერაზე ნახეს პირველად ერთმანეთი, დაქორწინდა ეს წყვილი. დაიწყეს ოჯახური ცხოვრება, მაგრამ აქ აეხილა თვალი დედამთილსაც, მაზლსაც, მაზლისცოლსაც, ეს მახინჯი ვინ შემოგვივიდა სახლშიო, დაიწყეს ამ ქალის დაცინვა, არ ახარებდნენ, დღე არ გავიდოდა, გულსაკლავი სიტყვა არ ეთქვათ მისთვის. ის კი არა და, საჭმელსაც გამოზომილად აჭმევდნენ, რასაც გაძლევთ, ესეც გეყოფაო. ერთადერთი მამამთილი იყო მისი დამცველი. ორი ქალიშვილი ეყოლა ცოლ-ქმარს. ქმრისგან საყვედური ქალს არასოდეს გაუგონია, უყვარდა ცოლი და პატივს სცემდა. ახლობლების შემოტევებისგან რომ დაეცვა, ცალკე სახლი იყიდა და ოჯახით იქ გადავიდა, მაგრამ ხომ იცით, შეძახილმა ხე გაახმოო. გავიგეთ, ქმარმა საყვარელი გაიჩინა. ქალის მდგომარეობა დამძიმდა, ფსიქოლოგიური პრობლემები დაეწყო, მრავალი წლის განმავლობაში მასზე მორალურმა ძალადობამ თავისი კვალი დატოვა. მეზობლები ჭორაობდნენ, განაწყენებული იყვნენ ამ ოჯახზე, რანაირად ექცევიან რძალსო, მაგრამ ოჯახის საქმეებში ჩარევა არავის უნდოდა. ქალმა რამდენჯერმე თვითმკვლელობა სცადა, დაუწყეს მკურნალობა, მაგრამ აღარფერი შველოდა, აღარც ჭამდა, აღარც სვამდა, შვილები ყარაულობდნენ, თავი არ მოეკლა, მაგრამ ერთ ღამეს მაინც გაეპარათ და ეზოში ზეწრის დახეული, გადაბმული ნაჭრებით თავი ჩამოიკიდა. იმ ღამეს სიზმარი ვნახე, ერთ-ერთი ჩემი გარდაცვლილი ნათესავი ლოგინში იწვა, თავსასთუმალთან კი ის ქალი ეჯდა, მე, უფრო ახლო ნათესავს, თავის ოთახში არ მიშვებდა. იმ საწყალმა კი გამიღიმა, წინ ჩაშავებული კბილები გამოუჩნდა, სინამდვილეშიც ასე ჰქონდა. დილით დაგვირეკეს, თავი ჩამოიხრჩოო. ახლაც გული მწყდება, კეთილი, სათუთი, ნაზი ადამიანი იყო, გასვენებაში არავინ მივიდა ოჯახის წევრების მიმართ პროტესტის ნიშნად. ქმარმა მალე ცოლიც მოიყვანა და შვილიც ეყოლა, ღმერთმა კარგად უმყოფოს, ამ ქალის მიმართ კი ბედი საოცრად სასტიკი და უმოწყალო აღმოჩნდა, ალბათ იმიტომ, რომ თავდაცვა არ შეეძლო.

50Sofio Chelidze, Eteri Isakadze და 48 სხვა

44 კომენტარი

1 გაზიარება

მომწონს

კომენტარის დატოვება

გაზიარება

დრო გამახსენა (სატრფიალო)

დრო გამახსენა  თეთრმა ზამბახმა, 

როცა მიძღვნიდი ყვავილთა კონებს,

და თითქოს წელმა ათი ათასმა

შენი სუნთქვა და ხმა მოიყოლეს.

კვლავ გამახსენდა ნანახი სიზმრად,

ჟღერდა ნაზი ხმა დაფდაფის, ბუკის

და განა შენი დანახვა ღირდა?!

მიმატოვებდი ისევე თუკი.

მე შენი დარდი ჩემად ჩავთვალე...(სატრფიალო)

სიმღერა

მე შენი დარდი ჩემად ჩავთვალე

და შევსვი ცრემლი შენი თვალების,

მინდა რომ ვიყო შენი სამარე,

შენი მზე, მთვარე და ვარსკვლავები.

შევხედო შენი სულის განთიადს,

შევეხო ხელით ტურფა დაისებს,

შენს გულში მუდამ ცეცხლი ანთია,

ბნელს რომ ანათებს, სხივს რომ დაიჭერს.

დაგელოდები ასი წლის მერეც,

კვლავ შევეგებოთ თბილისს დარდიანს,

იქნებ, სადღაც შორს შენც სუნთქვით მეძებ,

ის არის მხოლოდ, რაც მაბადია.

და დაგიხვდები, როგორც მდინარე,

ჩემს კალაპოტში მოდი დავანდი,

ოღონდაც ერთხელ სცადე, მინატრე

და მოგეცემა ღვთისგან ტალანტი.

მაია დიაკონიძე

29.05.2022წელი

შენ ჩემს მუხლებზე გედო თავი (სატრფიალო)

 ვერ გიშვებ, ვერა!

შენ ჩემს მუხლებზე გედო თავი,

გიშლიდი კულულს,

მზე ჩადიოდა, წინ გველოდა

მცირე სამხრობა,

უნდა გამეშვი, ასე უცებ,

ძვირფასო, ნუთუ,

როცა ჯერ კიდევ ვერ მოესწრო

ვნებებს ჩაცხრომა.

თვალები გქონდა სავსე ლურჯი

ნაზი იებით,

შენი ხმა ჩიტის გალობა და

სონეტებია,

და მიკრთის ხელი, ავადა ვარ

თითქოს ციებით,

ვგრძნობ, შენთან ყოფნა როგორ ძლიერ

მომნატრებია.

ვერ გიშვებ, ვერა, მე არ ძალმიძს

ამის კეთება,

ჩემი ხარ, ვიცი, სამუდამოდ,

ხელი ჩამჭიდე,

და თუ კი ცაში გაიელვებს

ელვა–კვეთება,

მე უცილობლად დავახვედრებ

მეხის ამრიდებს.~

მაია დიაკონიძე

28.05.2022 წელი

ვოი, საქართველო

გულგაუხარელ მამებს ვერ იტევს საქართველო,
გულგაუხარელ დედებს ვერ იტევს საქართველო,
არშეუმდგარ თუ ვერშეუმდარ ცხოვრებას სთავაზობს საქართველო
ჩვენს პატარა თუ დიდ შვილებს, ვოი, საქართველო...

სულში ნაღველით გაპოხილ ფიქრებს გვადევნებს საქართველო,
ზურგში მოგვჩერებია და დაბრუნებას გვთხოვს საქართველო,
ბაღებების და ვენახების სურნელს გვიგზავნის საქართველო
თავის გადაკარგულ, ბედდამწვარ შვილებს, ვოი, საქართველო...

მისიაშესრულებული ჩამოვალთ, საქართველო,
შენგან დაშორების ტკივილით სავსენი ჩამოვალთ, საქართველო,
ბედ-იღბალს მოვუწყობთ ჩვენს შვილებს, საქართველო,
მაგრამ დაგვხვდები კი საყვარელო?! ვოი, საქართველო.

 ბაბუ, მახსოვს შენი სიტყვა, 

ჩემთვის დარიგებად თქმული,

გულში თბილად მიხუტებდი,

როგორც მერცხალს გაზაფხული.

დაუვლიდი ვაზებს, ყანას,

გახარებდა ტყემლის კვირტი,

მასწავლიდი ანაბანას,

კაცად, ქვეყნის შვილად მზრდიდი.

შენს ამაგს არ დავივიწყებ,

ათენებდი ჩემთვის ღამეს,

მუდამ შენით ვიამაყებ,

გაგიხსენებ, როგორც გამზრდელს.

ვერ გივიწყებ, ჩემო ბაბუ,

თუმცა ცად ხარ, რა ხანია,

ღრუბლებს ცაში ლამაზს, ფაფუკს,

ეგ ღიმილი ახატია..

სანთლებად ვინთებ! (სატრფიალო)

სანთლებად ვინთებ!

სანთლებად ვინთებ შენს სახეს ჩემში,

ვხედავ ტირილიც უკვე არა ღირს,

გარშემო ყრია ყვითელი ძენძი,

ჩუმად უხდიან ფოთლებს პარაკლისს.

შენს სახელს ვამბობ ასჯერ, ათასჯერ,

ქუჩებს ედება მზის სხივი მცხრალი,

არ დაუჯერო, მეტყვის, არავის,

არ ეყვარები ასეთი ძალით.

და თუ კი სურხარ, მისი ხარ წერა,

დაღალულ მხრებზე ხელებს დაგაწყობს,

და ჩაგეხვევა ვულკანი ეტნა,

შენც დაუხვდები მზად იმ ქარაშოტს,

წაგლეკავს ლავა დიდი გრძნობების,

და რომ გადიდდე თუნდაც სულ მისხლით,

სიგიჟეს ვნების ქარი მოდენის

და შეერევა სისხლიდან სისხლში.

მაია დიაკონიძე

23.05.2022წელი

მომწონს

კომენტარის დატოვება

გაზიარება

შემომხსენ ჯაჭვი! (სატრფიალო)

ბევრჯერ მატირა უშენობის მწარე რეალმა,

შემომხსენ ჯაჭვი, თუ ამ ქვეყნად ვეღარ გიხილე,

ნუთუ იმისთვის დავიბადე, ცრემლად მეწვიმა,

შენს სიყვარულზე დავკითხვოდი მხოლოდ გვირილებს.

დავიმალები მოვარდისფრო ღრუბელთ ფარჩებში,

დამინანავებს ალმაცერი მინდვრის ნიავი,

შენ ალბათ ჩემგან ასე უღვთოდ მიტომ წახვედი,

რომ ვერ მეპოვე, ცხოვრებისგან განაწირალი.

ვიყავით მთელი, შენ ვერ ნახე შენი ადგილი,

მე მომენატრა ჩემი სახლი, ჩემი ბავშვობა,

შენ სადღაც გრიგალს მაღლა მთებში ქროლვით გაჰყევი,

მე აღარ შემრჩა სინატიფე, აღარც ანცობა

და ვდგავარ ახლა, არსებობის გზაგასაყარზე,

შენი ნახვის და მოფერების იმედით სავსე,

მაგრამ თუ ამის ბოლო შანსსაც აღარ მიტოვებ,

მოდი და გულზე შემოკრული ჯაჭვები ჩამხსენ.

შენ ჩემი ღარადელა ხარ! (სატრფიალო), მინიმა, ავტ. ელგუჯა ციგროშვილი

 შენ ჩემი ღარადელა ხარ!

შენ ჩემი ღარადელა ხარ,

გულ~მკერდის დამამშვენები...

მსურს შენთან ერთად ვაჭენო

ოცნების ლურჯა ცხენები.

შუქია შენი თვალების,

დღისით მზის, ღამე მთვარისა...

წამკიდებელი ალების,

შამხსნელი გულის კარისა!

ელგუჯა ციგროშვილი

ქ. თესალონიკი

22. 05. 2022 წელი

მინიმა (სატრფიალო)

 თუ კი არ გინდა, რომ გაგიქრე, მაგ თვალებიდან,

ჩემთან ერთად რომ დღე ათენო, ღამე აღამო,

მაშ ნუ ჩამომხსნი იმ ზეციურ ვარსკვლავებიდან,

მთვარესთან ერთად შემაგებე ზღაპრულ სამყაროს.

მინიმა (სატრფიალო)

 შენს თვალებში ვძოვ სიკეთის ბალახს,

მერე მოსავალს ყანებად ვიმკი,

ვიცი, არასდროს მაგემებ ღალატს,

წყაროს წყალიდან  ალმასად იშვი.

შენ მთხოვე წასვლა! (სატრფიალო)

 შენ მთხოვე წასვლა!

როცა ქარები გაიქროლებენ,

ვიგრძნობ შეხებას შენი თითების,

ჩამოეშვება კისერზე, მხრებზე

ღარადელები ნაზი იების.

შენ დამიძახებ, ჩურჩულით მიხმობ,

უსასრულობის ერთ-ერთ ნაპირთან

და ჩაუხჩება სადღაც ხმა იორს,

ტირიფი მეტყვის იქვე სამძიმარს,

რომ შენ წახვედი და მიმატოვე,

შენ მთხოვე წასვლა და მეც გაგიშვი,

ალბათ მოგბეზრდა ეს სიახლოვე,

შხამით შევივსე დღეთა სასმისი.

მაია დიაკონიძე

22.05.2022წელი

შენ ამ გულში

შენ ამ გულში უცხო მგზავრი ჩამისახლდი,

დღისით თვალში მზის თეთრ კურდღლებს მანათებ,

ნეტავ, როგორ მივაწიო ხვალ დილამდის,

ღამე სახე სულ ცრემლებით დავნამე.

დავდიოდი ბნელ ქუჩებში ლანდი მარტო,

გამოვცალე სიყვარულის ფიალა,

ჩემი გრძნობა მინდა შენ ერთს რომ მოგანდო,

მაგრამ იქნებ სხვა  გყავს გულში ტრფიალად.