კაფიაობა ზურაბ ქობალიასთან (27.03. 2021წ)

 მაია დიაკონიძე:

ვარდი ვიყავ, შემოვჭკენი,

მუზაც, ვხედავ, ვერ გავხდი,

ერთი ვაზი გავახარე, 

გაშენდება ვენახი.

ზურაბ ქობალია:

მუზა როგორ ვერ გახდი?!

ვაზიც ხარ და ვენახიც!..

ნეტავ, გზები მასწავლა, 

მოვაღწიო შენამდი!..

მაია დიაკონიძე:

სტვენა კარგი გცოდნია,

ბუმბულც გაქვს ფერადი,

მაგრამ ტრფობას ვარდისას

ვერ შესწვდება ვერავინ,

თუ არ არის ბულბული,

მე ვერ ავწევ ცერა თითს.

ზურაბ ქობალია:

სტვენა თუკი მცოდნია,

ვარდის თუ ვარ ერთგული,

ცერას რად ვერ ამიწევ?..

კი ვყოფილვარ ბულბული...

მაია დიაკონიძე:

ბულბულობა, მზესა ვფიცავ,

არ გეგონოს ადვილი,

დღე-ღამეს თუ არ ათენებ,

ტყუილი არის ქადილი.

ზურაბ ქობალია:

განა არის ადვილობა,

მაგრამ თუ ხარ, რას შობი?!.

მართალ გითხრა, არც მინდოდა,

არც რად მინდა საშვები?!

მაია დიაკონიძე:

ვარდმა ნაზმა ბევრი დაჭრა

ეკლიანი საცეცით,

შენც რომ ეგრე მოგივიდეს,

სად მიდიხარ, რას შვრები?!