რადა სტირიხარ, ლელაო!

რადა სტირიხარ, ლელაო,
დარდისთვის განა გცხელაო,
ბალღებს პირები დახსნიათ,
ქვაბის ძირს უსვეს ენაო.
კაცის ნაბადი მოისხი,
საქმესა უნდა შველაო,
ჯავრისთვის დროც კი დაგრჩება,
რომ დაიძინებს ყველაო.