ლექსები

ერი წერამ აიტანა, დასახნავი დარჩა ყანა, იმიტომაც ქვეყნის საქმე, მიდის ასე გან და განა.

უბედურებაც რომ იყო ჩემი და როგორც უნდა, განგვსაჯონ სხვებმა, სამუდამოდ მაქვს მისჯილი ჩემთვის,  მთელი ცხოვრება გავლიო შენთან. ვლადიმე...

ჩვენს სადარდებელს ჩვენვე ავშლივართ, როგორც ეკლები ვარდს მხმოიარეს და გოლგოთისკენ მავალ ბილიკზე ჯვარცმულზე უფრო სწრაფად ვიარეთ, რომ დაგვე...

შენ თუ არაფერს მიყვები, არც მე არაფერს გეტყვი, თვალში ჩავიდგამ ფირუზებს, ზღვათა სივრცეს რომ ელტვის... შიგ დაინახავ ყველაფერს, რისი თქმა...

მიაპობს ტოტებს ირემთა რემა, მონადირე კი მიჰყვება კვალზე, ცა ელოდება ღვთის შვილთა ბელადს, სისხლს არ შეახმობს ვაგლახად ტანზე.

სამშობლოში ცრემლი გვახრჩობს, სისხლი, დაგლეჯილი მიწის და იმედად დავრჩით მარტო, ევროპის და ამერიკის.

ნეტავ, სახლში რად ვიჩქარი? იქ არავინ მელოდება, გადავლახავ დროს და მანძილს, სადაც მიხმობს მოგონება.