Friday, July 31, 2015

მთვარის საიდუმლო თავი IV ( ავტორი: სოფიო ჭელიძე)

                                                    თავი IV
   მე და ვილიამი საკუთარ თვალებს ვერ ვუჯერებდით, გოგონას გვამი, რომელიც გუშინ ღამით სავსე მთვარის შუქზე აღმოვაჩინეთ და რომელსაც ნახევარი სახე მოჭმული ჰქონდა, ახლა მისი სახე დაკერებული და აღდგენილი იყო, მის ნიკოლმა ტირლი მორთო, როდესაც აღმოაჩინა, რომ ეს მისი ერთადერთი დაკარგული ქალიშვილია, მისი სახე თითქოს ფაიფურის იყო, ცვილივით თეთრი, ადგილ-ადგილ ნაკერები ჩანდა,ვიღაცას ისე ნაზად ემუშავა მის სახეზე, თითქოს მისი გაცოცხლება უნდოდა , ვილიამს სულ მთლად მკვდრის ფერი დასდებოდა, ადამიანმა ვინც აღადგინა სარას სახე, ნამდვილად ეტყობოდა, რომ პროფესიონალი ექიმი უნდა ყოფილიყო, რადგან ყველაფერი თითქმის იდელურად იყო შესრულებული, ამის გაფიქრებაზეც კი ტანში ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა.
   საჭირო საბუთების შევსების შემდეგ, მე დავემშვიდობე დიქსონებს და მოუთმენლად ველოდებოდი, თუ როდის შემოვიდოდა მისტერ ბლექი ჩემს ოთახში, რათა  მომხდარი განგვეხილა. ვილიამმა დაკაკუნების გარეშე შემოაღო კაბინეტის კარი, პალტოს ღილები შეიხსნა, ქუდი მოიხადა და წიგნების თაროზე შემოდო, სწრაფად დაჯდა სავარძელში და ფეხი ფეხზე გადაიდო, ჩაფიქრებული ჩანდა, რამდენიმე საათის განმავლობაში ჩვენ ვსაუბრობდით დღეს დილით მომხდარი დაუჯერებელი ამბის შესახებ და ლოგიკურად მივედით იმ დასკვნამდე, რომ ვიღაცა უცნობმა და სავარაუდოდ მკვლელმა მოახერხა ეჭვის გარეშე შესულიყო ოთახში, სადაც გვამებია და დარჩენილიყო შეუმჩნეველი, შესრულებული სამუშაოს მიხევით კი, ის ექიმი უნდა ყოფულიყო, რადგან საოცარი სიზუსტით, თითქოს და ახლიდან 'გამოძერწა' ქალის სახე, შემდეგ მან დატოვა მორგი, თან წაიღო თავისი მოტანილი ინსტრუმენტები და მორგის ერთ-ერთი თანამშრომლის ტანსაცმელიც, რომელიც დაკარგული აღმოჩნდა გამოსაცვლელი ოთახიდან, პოტენციურმა მკვლელმა, როგორც დავასკვენით,  შემოპარვა მოახერხა დაახლოებით შუაღამის 3:30-ზე, როდესაც ბოლო ექიმმა დატოვა მორგის ტერიტორია და დაასრულა სავარაუდოდ 5:00 თვის, სანამ პირველი თანამშრომელი მოვიდოდა სამსახურში, ჩვენ იმაზეც ვიფიქრეთ, რომ შეიძლება ეს ექიმი კარგადაც იცნობდა გარდაცვლილს, მას არ უნდოდა, რომ ის დაესაფლავებინათ დასახიჩრებული სახით  და ამიტომაც 'გაალამაზა' იგი.  შემდეგ მისტერ ბლექი წამოდგა, მივიდა ფანჯარასთან და ისევ სადღაც შორს წერტილს მიაბყრო მზერა, მან გაღიზიანებული, გადაღლილი და ოდნავი მბრძანებლური ხმით მომმართა:
  - კარგი ეს ყველაფერი გასაგებია, ახლა ადექი ჩაიცვი და წავედით, გაითვალისწინე, მეგობარო, გარეთ ცივა. -ვილიამი განუძრევლად იდგა თავის საყვარელ პოზაში.
 - ვილიამ, რა ჩაიფიქრე, სად მივდივართ? -გაკვირვებულმა ვიკითხე.
 - ჩაიცვი, მე მოვახერხე ახალი რამის გარკვევა! -თვალები არ მოუშორებია შორეული წერტილისათვის, რომელსაც გასცქეროდა, ხელი შეასრიალა პალტოს გულის ჯიბეში, საიდანაც ამოიღო  მოოქროვილი, ჩუქურთმებიანი,ლამაზკანტებიანი, ადგილ-ადგილ ძვირფასი წითელი თვილებით მორთული დანა, რომელიც გუშინ აღმოვაჩინეთ ტრაგედიის ადგილზე და განაგრძო. - მე გავარკვიე თუ ვის ეკუთვნის ეს დანა და ახლა ჩვენ მივდივართ მასთან, დაკითხვაზე.
     სწრაფად ჩავიცვი, ვილიამმა დასტაცა თავის ქუდს ხელი, დაიხურა, ჩავჯექით მანქანში, მეგობარმა მანქანა საოცარი სისწრაფიდ გააქროლა, მას უნდოდა რაც შეიძლება სწრაფად მივსულიყავით დანიშნულ ადგილზე.
 25 მილი ხმის ამოუღებრად გავიარეთ, გზა სულ ცარიელი იყო, უკვე ბინდდებოდა და უეცრად რაღაც უსიამოვნო ვიგრძენი, მანქანა მოულოდნელად გასრიალდა, მკვეთრი მოძრაობა მარჯვნივ, შემდეგ მარცხნივ, საბურავების საზარელი ღრჭიალის ხმა, გავიხედე ვილიამისაკენ ის საჭეს ვერ იმორჩილებდა, ასეთი აღელვებული პირველად დავინახე, მან სწრაფად გამომხედა და მანიშნა გავმაგრებულიყავი , ჩავეჭიდე სავარძელს, გაურკვეველი ხმა გავიგონე, ვერ მივხვდი საბურავის იყო თუ ნადირის, წინ დავინახეთ ხე, რომელსაც ვეჯახებოდით, მაგრამ ვილიამმა მაგრად მოუჭირა საჭეს ხელი და გადაუხვია,ამან გადაგვარჩინა, მაგრამ მანქანა უეცრად გადავიდა სამგზავრო გზიდან და გაუჩერებლად მივექნებოდით დაღმართზე, წუთით გავიფიქრე, რომ ცოცხლები ვეღარ გადავრჩებით...

საყვავილეში ვიღვიძებ დილით

მე სიყვარულის დავწნავ სტრიქონებს,
ღამის ფერადებს ვაჩუქებ თბილისს,
სულს ყვავილების ფორმა მოვარგე,
საყვავილეში დავტოვე დილით.
გარიჟრაჟივით შეერწყა ტიტებს,
წითლად რომ ღივის, წითლად რომ ღივის,
ქალაქი მიღებს თავის გულის კარს,
საყვავილეში ვიღვიძებ დილით.

Thursday, July 30, 2015

მე ხომ ჭიამაია ვარ!

ნუ დამტოვებ უიმედოდ,
მომანათე სხივი მზეო,
მე ხომ ჭიამაია ვარ, -
სიყვარულით გული მენთოს.

გამონათქვამები

  იესოს დახეთქილი ტუჩებიდან თაფლი მოედინებოდა, ნაზავი სისხლისა, ტკივილისა და რწმენისა, რომ ადამის მოდგმა გადარჩებოდა.
  ნაზამთრალი ხეობიდან, დაფჩენილი პირით, შემომყურებდა დედაბერი, რომელსაც თითქოსდა სიყმაწვილის ქარი შესდგომოდა, ღელავდა და იშმუშნებოდა, ელოდა გაზაფხულის მოსვლას, 

მთვარის საიდუმლო თავი III ( ავტორი: სოფიო ჭელიძე)

                                                   თავი III
  მეორე დღეს განყოფილებაში შემოსული ტელეფონის ზარის ხმა არ წყდებოდა, ეს იყო ზარები, რომლებიც გვაუწყებდნენ წინა დღეს გაუჩინარებული 26 წლის ჟურნალისტ სარა დიქსონის შესახებ, ვილიამმა ივარაუდა, რომ ის შეიძლება ყოფილიყო დაღუპული გოგონა, რომლის გვამიც გუშინ აღმოვაჩინეთ და საჭირო იყო ნათესავებისთვის ამის შეტყობინება, შემდგომ კი გვამის ამოცნობაზე მათი წაყვანა. მე ჩვეულებრივ ჩემს მდივანს ვთხოვდი, რათა მას დაერეკა ოჯახისათვის და შეეტყობინებინა ინფორმაცია, მაგრამ ჩემი დამხმარე გავათავისუფლოე არაკომპეტენტურობის გამო და ამიტომაც ეს საქმე უნდა შემესრულებინა მე, ასევე მიზნად დავისახე, რომ აუცილებლად ამეყვანა ახალი გამოცდილი მდივანი.
   ოთახში შემოვიდა მისტერ ბლექი, რომელსაც უკან ფეხდაფეხ სწრაფი ნაბიჯით მოჰყვებოდნენ ქალი და კაცი, ისინი მოწიწებით შემოვიდნენ ჩემს კაბინეტში, მათ სახეებს დარდი დასტყობოდათ, მე შევთავაზე მათ დასხდომა, მაგიდასთან დადგა ვილიამი, რომელიც თვალს არ აშორებდა შემოსულ წყვილს, მე და ჩემი მეგობარი უძინარი ვიყავით, მთელი ღამე მკვლელობის ადგილზე გავატარეთ, გაღიზიანება სახეზე გვეტყობოდა, წყვილი მის სარას დედ-მამა აღმოჩნდა, ძალზედ სასიამოვნო შთაბეჭდილება დამიტოვეს, ვილიამი კი როგორც ყოველთვის ყველას ეჭვის თვალით აკვირდებოდა, მის ნიკოლი და მისტერ დევიდი ამბის მოყოლას შეუდგნენ, მონაყოლი ემოციებით იყო გაჟღენთილი:
-ჩვენ არც თუ ისეთი შეძლებული ოჯახიდან გახლავართ მისტერ ფრედ, ამიტომაც მთელი დღეები სამსახურში ვატარებთ, რათა ლუკმა-პურის ფული ვიშოვოთ, მე მკერავი ვარ, ერთ პატარა სამკერვალოში ვმუშაობ, ხოლო ჩემი ქმარი ერთ-ერთი გაზეთის სტამბის მუშაა, ჩვენი ერთადერთი საყვარელი ქალიშვილი ჭკვიანი და წარმატებული ჟურნალისტია, ის გუშინ უნდა წასულიყო ინტერვიუს ჩასაწერად და სახლში აღარ დაბრუნდა, მისტერ ბლექ და მისტერ ბენეტ, ძალიან ვნერვიულობთ, ასეთი რამ არასდროს არ მომხდარა, სარა ყოველთვის 10 საათზე სახლშია.-მის ნიკოლს მდუღარე ცრემლები წასკდა.
 მე ცოლ-ქმარი გულწრფელად შემეცოდა, თვით ვილიამსაც კი მოულბა გული, როდესაც დაინახა რა მდგომარეობაში იყო ოჯახი და სახეზე დაძაბულობამ გადაუარა, მოუკიდა სიგარას და ფანჯარასთან მივიდა, ჩაფიქრებული გაჰყურებდა მთებს.
 - ძალიან ვწუხვართ, მის ნიკოლ, მომხდარის შესახებ, შემთხვევით ხომ არ უთქვამს სარას ვისთან მიდიოდა ინტერვიუს ჩასაწერად?- წყნარი და თბილი, გამგები ხმით ვიკითხე.
- არა, მისტერ ბენეტ, ნამდვილად არ უთქვამს, ძალიან ვწუხვარ, რომ არ ვიცი.-ქალმა თავი ხელებში ჩარგო, ქმარი კი გადაღლილობისა და ნერვიულობისაგან, თვალებაწითლებული, ხმას ვერ იღებდა.
- ყველაფერი გასაგებია, მაინტერესებს, მეგობრები  ან კოლეგები თუ მოინახულა გუშინ დღის განმავლობაში?. -სწრაფად ჩაერთო საუბარში ვილიამი მტკიცე და მომთხოვნი ხმით.
- დიახ, მისტერ ბლექ, ის თავის საქმროს, დილან ჰარისონს, უნდა შეხვედროდა. -სუსტი ხმით წარმოთქვა მისტერ დევიდმა.
- ყველაფერი გასაგებია, დიდი მადლობა, ახლა კი წამოგვყევით, გვამის ამოცნობაზე, რომელიც გუშინ წმინდა პაუის გზატკეცილზე აღმოვაჩინეთ !-თქვა ვილიამმა, გააღო კარი და ხელით მიანიშნა წყვილს, რომ გამოგვყოლოდნენ.
   მორგის კარები ფართოდ შევაღეთ, სიცივემ ძვლებში გამიარა, ძარღვებში სისხლი გამეყინა, ანერვიულებულ და აღელვებულ დიქსონებს ვუყურებდი, ვილიამმა ემოციები ისევ მოთოკა, როდესაც საქმე სამუშაოს ეხებოდა, ის საოცრად უემოციო და მშვიდი ხდებოდა, გადასაფარებელი სწრაფად გადააცალა დასახიჩრებულ გვამს და უეცრად...

Wednesday, July 29, 2015

მთვარის საიდუმლო თავი II ( ავტორი: სოფიო ჭელიძე)

                                                თავი II      
 მანქანიდან გადმოსვლისას, ჩვენ თავზე ღამის ფრინველმა გადაგვიფრინა და ხმამაღლა დაიყივლა, თითქოს მას ამით რაღაცის თქმა უნდოდა, წმინდა პაულის გზატკეცილის ნაპირებზე მუქი ჩრდილებით მოსილი ტყე მოჩანდა, უჩვეულო ხმები ისმოდა, ვერ გამერჩია ნადირის იყო თუ ადამიანის, ვილიამი სწრაფი ნაბიჯებით მიმიძღოდა წინ, ის სულ აკანკალებული იყო, იგრძნობოდა, რომ მას სწყუროდა გამოძიების დაწყება, როგორც მგელს სწყურია სისხლი, ეს ამბიციური ახალგაზრდა მიღწეულით არ კმაყოფილდებოდა, ჩვენ ნელ-ნელა ვუახლოვდებოდით კოლეგებით გარშემორტყმულ ადგილს, თან ყველაფერს დაკვირვებით ვათვალიერებდით, როგორც იქნა მივედით ბორცვთან სადაც ტრაგედია დატრიალდა, გამაოცა იმან, რომ სულ ყველას შეძრწუნებული სახე ჰქონდა, მეც დავინახე, არაადამიანის მიერ  ჩადენილი სასტიკი და ცივსისხლიანი მკვლელობა, ვილიამს სახეზე ფერი გადასვლოდა, ეს იყო ახალგაზრდა ქალის გამოფატრული და დასახიჩრებული გვამი, ორგანოები მოჩანდა მუცლიდან, ლამის გულია ამერია, რაც ყველაზე შემაძრწუნებელი იყო, ნახევარი სახე რაღაცა ცხოველს მოეჭამა გოგონასთვის, მისი ვინაობის გაგება თითქმის შეუძლებელი იყო, მთვარე გამოსულიყო ღრუბლებიდან და უმოწყალოდ წარმოგვიჩენდა ადამიანის ნამდვილ სახეს, ცხოველურ ბუნებას, დაუბერა დეკემბრის ცივმა ქარმა, ამაკანკალა, არ ვიცი სიცივისაგან თუ დანახული საშინელებისაგან, ვილიამმა სწრაფად გასცა ბრძანება და უეცრად მის ხმას შეუერთდა სავსე მთვარის შუქზე აყმუვლებული ნადირის ხმა, თითქოს მგელიც წუხდა მომხდარის გამო, მისტერ ბლექმა, თავისი სასიამოვნო, მაგრამ ათრთოლებული ხმით ბრძანა, რომ სწრაფად გაეჩხრიკათ გარშემო პერიმეტრი, იქნებ მკვლელობის იარაღი, თვითონ მკვლელი ან რაიმე ნივთმტკიცებულება ეპოვნათ. მის სახეზე შევნიშნე მონდომება, რომ რადაც არ უნდა დაჯდომოდა, დამნაშავე უნდა ეპოვნა, მან შეისწორა თავისი პალტოს საყელო და ისიც გჰაყვა კოლეგებს, მე კი დავრჩი გაციებულ სხეულთან და ვათვალიერებდი მას, გაყინული ზღვისფერი თვალები შეჰყურებდა ცას და მათ ანარეკლში მთვარე იხატებოდა, უეცრად მეგობარმა მიხმო, მის სიტყვებში იმედი გამოსჭვიოდა და მე გავიფიქრე, რომ ჩვენ აუცილებლად ვიპოვით არამზადას, კრიმინალისტები დავტოვე გვამთან და გავემართე ვილიამისაკენ, რომელსაც ერთი მხრიდან მთლიანად ჩრდული ფარავდა, მას ყველა კუნთი დაჭიმული და  სუნთქვა გაძლიერებული ჰქონდა, მან ღრმად ამოისუნთქა, მხარზე თავისი ძლიერი და დიდი ხელი მომიჭირა, მიმიზიდა უფრო ახლოს თავისაკენ და ხელით მიმითითა მთვარით განათებულ გამხმარ ბალახში მდებარე ნივთისაკენ, ეს იყო შესანიშნავი ნახელავი, რომელიც მხოლოდ შეძლებულ ადამიანებს შეიძლება ჰქონოდათ, თვალწინ წარმომიდგა ის სცენა თუ როგორ კლავდნენ ამ ძვირფასი დანით ახალგაზრდა სიცოცხლით სავსე ქალს.უცნაურმა აზრებმა თავი ტყვიასავით დამიმძიმა, ვილიამი შემომიტრიალდა და თავისი თვალებით გამჭოლი მზერა მესროლა, რომლის აზრსაც მხოლოდ მე ჩავწვდი, ეს ნიშნავდა, რომ მას უკვე მოფიქრებული ჰქონდა მოქმედების გეგმა...
...

Tuesday, July 28, 2015

მთვარის საიდუმლო თავი I ( ავტორი: სოფიო ჭელიძე)

                                                   I თავი

   საოცარი რამ ხდება ეს ბოლო დღეებია ქალაქში, დიდი ხანია არ ყოფილა ასეთი სიწყნარე,  ბრისტოლში თითქოსდა სიმშვიდემ დაისადგურა, შეიძლება ეს კარგიც არის, ალბათ ხალხი მიხვდა, რომ ძარცვითა და ძალადობით ვერაფერს გახდება, ჯობია სამუშაო მოძებნოს, თუმცა ჩვენ,  გამომძიებლები,  უსაქმოდ დავრჩით, მოულოდნელად რაღაც უცნაურმა წინათგრძნობამ შემიბყრო, ცუდს მიგრძნობდა გული.
    მე და ჩემი ახალგაზრდა კოლეგა და მეგობარი 29 წლის მთავრი გამომძიებელი ვილიამ ბლექი, რომელიც საოცარი გარეგნობითა და ნიჭით არის დაჯილდოვებული, ვთანხმდებით იმ მოსაზრებაზე, რომ ბრისტოლი რაღაც საეჭვოდ დუმს, მართალია ვილიამისთვის ეს უკეთესია, მას გამოუჩნდა დრო, რომ იარშიყოს ქალბატონებთან, თუმცა  მას ეს არც  სჭირდება, ის ისედაც ყველა ქალის ფავორიტია, გასაკვირიც არაა, ის ხომ ბრწყინვალე გარეგნობის ახალგაზრდაა, შავი, საოცრად კარგად დაყენებული და მოვლილი თმა, ყავისფერი დიდი და მრავლისმთქმელი თვალები, გრძელი წარბები, სწორი ცხვირი, წვრილი და ლამაზი ფორმის ტუჩები, ულვაშები, რომელიც ქალებს ძალიან იზიდავს, ვაჟკაცური სახე, ათლეტური აღნაგობა, მაღალი ტანი, ფართო ბეჭები აი, მისი გარეგნობის დამახასიათებელი  ნიშნები, ის ასევე საოცრად განათლებული და ჭკვიანია, იმდენად გამჭრიხი გონება აქვს, რომ 29 წლის ასაკში უკვე მთავარი გამომძიებელი გახდა, მე კი ამ თანამდებობას 5 წელი ვუმიზნებდი და როგორც იქნა, ჩემი შრომა დაფასდა, ასევე მისტერ ბლექი კარგი იუმორის გრძნობით გამოირჩევა, საოცრებაა, მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად, დააჯილდოვებულია მუსიკალური ნიჭითაც, ის ფორტეპიანოზე უკრავს და ბოლო რამ, რაც ქალიშვილებს ყველაზე მეტად  ხიბლავთ მასში, ეს არის მის კაცურ სახეზე საგვარეულო მცირე ზომის ხალი ლოყაზე. მიხარია, რომ ის ჩემი მეგობარია, მეც, როდესაც მასთან ერთად ვარ, ხშირად ვხვდები ხოლმე ქალების მხედველობის არეში, ეს  კი,ჩემნაირ უცოლო კაცს ერთ სიამოვნებად უღირს და უხალისებს ერთფეროვან ცხოვრებას.
      შევყურებ ახლა, წვიმის შემდეგ, ნისლში გახვეულ სავსე მთარეს, რომელიც ქალაქის ქუჩებს ანათებს და ვუფიქრდები, რომ არის მთვარეში ისეთი რამ, რაც გიზიდავს და შენ თუ ერთხელ მას შეხედე, ასე მარტივად ვეღარ მოწყვეტ თვალს, მომაჯადოებლად დიდი და ლამაზია, ალბათ რამდენ საიუმლოს მალავს ის-გავიფიქრე, კიდევ ერთხელ დაკვირვებით შევხედე ამ მისტიურ ბურთს, რომელიც ნელ-ნელა ღრუბლებში იძირებოდა, დავხედე საათს, უკვე 12  სრულდებოდა და გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი დასაძინებლად.
    გამაღვიძა ტელეფონის შეუჩერებელმა ხმამაღალმა წკრიალმა, ლოგინიდან ავდექი, საათს დავხედე, ღამის 3:30 იყო, გავემართე ტელეფონისაკენ, ავიღე ყურმილი, ეს იყო ვილიამი, მას ანერვიულებული ხმა ჰქონდა: - ფრედ, სწრაფად ჩაიცვი და მოდი, როგორც
წინასწარმეტყველებდი, სიმშვიდემ დიდი ხანი არ გასტანა, საქმე გამოგვიჩნდა, რაც შეიძლება სწრაფად მოდი!-ყვიროდა ის.
ყურმილი დავდე, სწრაფად
ჩავიცვი, ჩავჯექი მანქანში, განყოფილებაში მივედი, იქ ვილიამი დამხვდა, მანქანა გავაქანე და სავსე მთვარით განათებულ წმინდა პაულის გზატკეცილზე ჩვენ ვიხილეთ შემზარავი სურათი...

Monday, July 27, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი XII )

                                                       ( თავი XII )
 ამ საიდუმლოებებისა და დანაშაულის გახსნის შემდეგ, ბიცოლაჩემ ევას სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს, ხანდახან მეცოდება კიდეც , მაგრამ როცა ვიხსენებ, თუ რა საშინელებანი ჩაიდინა, სწრაფად მიქრება სინანულის გრძნობა. მე და ვიქტორია დავქორწინდით, არ დამავიწყდება ის შესანიშნავი დღე. შემოდგომის ბოლო თვის-პირველი რიცხვი, რა თქმა უნდა ინგლისისთვის დამახასიათებელი ამინდი იდგა, წვიმდა, ვიქტორია თვალისმომჭრელი გახლდათ როგორც ყოველთვის, ყველაფერმა შესანიშნავად ჩაიარა, დეიდაშვილებმა  დააგემოვნეს სასმელები მამაჩემის მარნიდან, დენიელი ბოლოს ისე დათვრა, რომ ტანსაცმლის საკიდთან  ჩახუტებული იდგა და ისე ლაპარაკებოდა, ამაზე გულიანად ვიცინოდით, ბილი და დეიდა ელენი ცრემლებს ვერ იკავებდნენ ბედნიერებისაგამ,  ასევე შესანიშნავი ამბავია ის, რომ ბილმა ჩემს ქორწილში გაიცნო ვიქტორიას ახლო მეგობარი მის ელიზაბეთ ადამსი, შესანიშნავი ქალიშვილი მინდა აღვნიშნო, რომ  ჩემს მეგობარს ის დაინახვისთანავე შეუყვარდა, ელიზაბეთს აქვს ლამაზი თეთრი თხელი სახე, დიდი და წყლიანი მოციმციმე თაფლისფერი თვალები, გრძელი მორკალული წარბები, ღია ქერა სწორი თმა, ასევე  გამორჩეული იყო მისი ვარცხნილობა,მისი საშვალო სისქის ლამაზი ფორმის წითელი ტუჩები ბილს განსაკუთრებით მოეწონა, ოდნავ კეხიანი ცხვირი ძალიან უხდება, გრძელი და წვრილი კისერი აქვს, იგი სწორედ ჩამოსხმული ქალი გახლავთ, მაღალი, საოცრად გრაციოზული მანერების მქონე,- ის იდიალური პარტნორია ბილისთვის,-გავიფიქრე. მის ადამსის ჩაცმულობამ ქორწილში ყველას ყურადღება მიიქცია, მას ეცვა ლამაზი ცისფერი გრძელი კაბა, რომელსაც ოქროსფერი ორნამენტებიანი საყელო ამშვენებდა, ამით ხაზი გაესვა მის დახვეწილ გემოვნებას, თავიდანვე შესამჩნევი იყო, რომ ბილს და ელიზაბეთს ძალიან მოეწონათ ერთმანეთი, რადგან ქალი მხიარულად იცინოდა, თავისი ლამაზი თეთრი კბილებით, ბილის ხუმრობებზე. ძალიან მიხარია, რომ ჩემმა ძვირფასმა მეგობარმა თავისი მეორე ნახევარი მონახა და ის უკვე მის ადამსის ხელის თხოვას აპირებს კიდეც, ვიქტორიაც უაღრესად ბედნიერია, რომ მისი დაქალი ბილის სანდო ხელში აღმოჩნდება.           დანაშაულის გახსნაში შეტანილი წვლილის გამო, მე შემომთავაზეს დამეწყო მუშაობა ქალაქ ვესტჰემის გამომძიებლად, რაზეც სიხარულით დავთანხმდი.ასრულდა ჩემი ბავშვობის ოცნება.ასევე სათავეში ჩავუდექი მამაჩემის იარაღის ბიზნესს, მე და ვიქტორია ჩემი ბავშვობის სახლში ვცხოვრობთ, ბილმაც გაყიდა თავისი ბარი ბრაიტონში, ჩვენს ქალაქში იყიდა დიდი ფართი, სადაც დღეს-დღეობით დიდი და წარმატებული ბიზნესი აქვს, როგორც ადრე, სამსახურის შემდეგ, ვიქტორიას ვხვდები და მივდივართ ბილთან ერთი ჭიქა კონიაკის დასალევად და გასართობად, სადაც დიდი სიხარულითა და ბედნიერებით გვხვდებიან მეგობრები. მაგრამ არის ამ ისტორიაში ისევ რაღაცა მისტიური და გაურკვეველი, ხშირად დაღლილი ჩავჯდები ხოლმე ტყავის სავარძელში და ვიგონებ ყველაფერს, მაშინვე ჩემი იარა მახსენებს თავს და იწვევს ძლიერ ტკივილს. დედაჩემი  კეიტი ჩვენთან ერთად ცხოვრობს, დეიდაჩემი ელენიც ჩვენი ხშირი სტუმარი გახლავთ,  მას შემდეგ რაც დედამ გაიარა მკურნალობის გარკვეული კურსი, მას აღარ ჭირდება მომვლელი, თავისითაც შესანიშნავად ართმევს თავს ყველაფერს, მის კეიტი ძალიან ძლიერი, ჭკვიანი და მოსიყვარულე ქალი აღმოჩნდა, ბედნიერი ვარ, რომ ის დედაჩემმია!
    რასაც ნამდვილად ვერ ვპატიობ საკუთარ თავს, არის მამაჩემთან ჩემი დამოკიდებულება, მე მას გავექეცი, არ ვნახულობდი, არ ვწერდი წერილებს, ხოლო 18 წლის შემდეგ, როდესაც მას ჩამოვაკითხე, ის უკვე ცოცხალი აღარ იყო, მე, რომ არ დამეტოვებინა მამისეული სახლი, შეიძლება ეს ტრაგედიაც არ დატრიალებულიყო... მაკვირვებს ის სიტყვები, რაც ბიძია ალფრედმა წარმოთქვა სიკვდილის წინ, როგორც ჩანს ალფრედს მეტად სძულდა მამაჩემი, არა ქონებისა და ბიზნესის გამო, არამედ იმის გამო, რომ მას გვერდზე ჰყავდა კეიტი, ბიძაჩემს თურმე თავდავიწყებით უყვარდა ის. ერთ დღესაც ცოლმა აამხედრა ძმის წინააღმდეგ, რათა მას შური ეძია იმ ყველაფერზე, რაც ჰქონდა მამაჩემს და მას კი არ გააჩნდა. საღამოობით ხშირად ვეუბნები ბილს, რომ ამ ისტორიაში და ამ 'საიდუმლო ოთახში' მაინც რჩება ის თავსატეხი, რომლის ამოხსნაც ვერ მოვახერხე და დარწმუნებული ვარ, რომ ის ერთ დღეს კვლავ შეგვახსენებს თავს, ამას მეგობარი ხუმრობად იღებს და მხოლოდ გულიანად იცინის. ხშირად მესიზმრება მამაჩემი, რომელიც ისევ წყვდიადში დგას, მე კი მუხლებზე დაჩოქილი ვემუდარები პატიებას, ის კი მხარზე თავის მზრუნველ ხელს მადებს და მეუბნება:
-ყველაფერი კარგადაა, შეინ, გპატიობ, არაფერი არაა შენი ბრალი, ფრთხილად იყავი, შვილო, მე, თვალს გადევნებ!.-იმედია, მართლაც ყველაფერი კარგად იქნება!
   მის კეიტი ატრიალებს გასაღებს  'საიდუმლო ოთახის' კარის ჭუჭრუტანაში, კარები იღება., პირველ ნაბიჯს დგამს, შიგნიდან კეტავს შესასვლელს, ათვალიერებს ნათელ ოთახს, ფარდებს დაბლა უშვებს, ისწორებს თავის წითელ მოსასხამს და იღებს ხის იატაკის რამოდენიმე პლინტუსს, ჩნდება საიდუმლო კიბე და იგი იკარგება იმ მისტიურ სიბნელეში,, რომლის არსებობის შესახებ მხოლოდ მან იცის, ის იღიმის თავისი ლამაზი წითელი ტუჩებით და უჩინარდება მუდმივ საიდუმლოებაში!...

     

Sunday, July 26, 2015

მზე ხარ მწველი! (სიმღერა)

თეთნულდს შვენის თეთრი ქუდი,
შენ-წითელი ვარდები,
მზე ხარ მწველი, უსაშველოდ
აგივსივარ დარდებით.
შენი ერთი შემოხედვა,
კოცნა და წამალია,
დედამიწას გულს უხარებ,
ჩემთვის არა გცალია.

არ უნდა გატყდეს შიგნიდან ციხე

არ უნდა გატყდეს შიგნიდან ციხე,
წესებს,გარკვეულს, ცხოვრება გვიდგენს,
ვერ შეგვაშინებს მტერი ღალათი,
არ დამარცხდება ქართლი ღალატით.
არ, დავეცემით ჩვენ ისე დაბლა,
სულს ურჩევნია სხეულთან გაყრა,
რა პასუხს ვაძლევთ სამშობლოს, ოჯახს,
თუ სადღაც ბავშვი ქართველი ოხრავს.
უნდა ჩავიცვათ ჯაჭვის პერანგი,
უნდა ავკუწოთ მტერი ვერაგი,
კვლავ დავამშვენოთ ქართული დროშა,
სამარადჟამოდ უფალი გვლოცავს.

Saturday, July 25, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი XI )

                                                          ( თავი XI )
  ის იყო მომხიბვლელი წითელმოსასხამიანი ქალბატონი ფოტოდან, მის კეიტ ბრაიტონი! მე გაუაზრებლად ჩავიჩურჩულე:- დედა...! რამდენიმე წუთის განმავლობაში ქალის თვალებს მზერას ვერ ვაშორებდი, ვიგრძენი ცივი ხელი ჩემს მხარზე, მის კეიტმა ნაიარევი შემიხვია, მის საქციელში დედობრივი მზრუნველობა გამოსჭვიოდა, ანერვიულებულმა გავიხედე ბილისაკენ, მაინტერესებდა თუ როგორ იყო, ის იწვა სავარძელზე ფეხშეხვეული, მის გვერდზე კი- თოკი ეგდო, კეიტს ის გაეთავისუფლებინა, ჩემი და მეგობრის თვალების მზერა ერთმანეთს შეხვდა, ბილმა თბილად გამიღიმა, უდიდესი ბედნიერება ვიგრძენი, რომ  ცოცხალი იყო, დედაჩემი ჩემს სხეულზე შემოხვეული თოკის გახსნას ცდილობდა, მან  ჩამჩურჩულა ყურში:- ნუ გეშინია შეინ, ყველაფერი კარგად იქნება...!.  გავიაზრე, რომ ალფრედსა და ევას, მე და ბილი გავეკოჭეთ და საიდუმლო ოთახში ჩავეკეტეთ, ახლა კი დარწმუნებული ვარ ისინი ფიქრობენ, თუ რა მოიმოქმედონ შემდეგ, დედაჩემი კი, როგორც ჩანს, ჩემი ბავშვობის ოთახიდან, საიდუმლო გასასვლელიდან, შემოვიდა ჩვენს გადასარჩენად, სულ ცივი ოფლი მასხამდა და მაჟრიალებდა, ბიცოლა ევა ჩემს მოკვლას აპირებდა იმ გასროლით, მაგრამ  ბედმა გამიღიმა და მხოლოდ მხარში დამჭრა, ახლა კი ჩემი გადამრჩენელი საკუთარი დედა აღმოჩნდა, რომელმაც ბავშვობაში ლამის სიცოცხლე მომისწრაფა, ძალები მოვიკრიბე და წამოვჯექი, ბილმა მითხრა:
- ჰეი, მეგობარო, კარგად ხარ?- მის სახეზე წუხილი იკვეთებოდა.
- გადავრჩები... ვუპასუხე ოდნავი ირონიით.
უეცრად თვალწინ წამომიდგა ბიძაჩემის ამაზრზენი ღიმილი, რომელიც გონების დაკარგვის წინ დავინახე, ტანში გამცრა, ლამის გული ამერია, ავდექი რათა ფანჯარაში გამეხედა, ამ დროს გავიგონე მძიმე ნაბიჯების ხმა...ეს ალფრედი იყო! ფანჯარასთან მისვლა ვერ მოვასწარი, კარები გაიღო და სიბნელეში ნაბიჯი გადმოდგა ბიცოლა ევამ, რომელსაც უკან ბიძაჩემი მოჰყვა, მათ სახეზე გაოგნება იხატებოდა, ბიძაჩემი ალფრედი სულ მთლად გიჟს დამსგავსებოდა კეიტის დანახვაზე, ალფრედმა იბღავლა:
- მაგრამ შენ..შენ აქ რა გინდა... შენ ხომ მოგკალი?!- კანკალმა აიტანა ამ სიტყვების გაგონებაზე.
- რა იყო ძვირფასო ალფრედ, თითქოს მოჩვენება დაინახე, რატომ ხარ ასეთი ანერვიულებური?!. მომღიმარი სახით ჰკითხა დედაჩემმა და ხმამაღლა გაიცინა.
ბიცოლა ევა არ დაბნეულა, დახურა კარები და შიგნიდან ჩაკეტა, გაბრაზებული სახე ჰქონდა და ალფრედს უბრძანა ჩემზე ეზრუნა, რათა რაიმე არ მომემოქმედებინა თავის დასაღწევად, ალფრედი უმწეოდ წამოვიდა ჩემკენ და მხოლოდ რაღაცას თავისთვის გაუგებრად ბურტყუნებდა, თავს იქით-აქეთ აქნევდა, ევა სავარძელში ჩაჯდა, ყველას გვაკვირდებოდა, უცნაურად მაღალი ტონით დაიწყო საუბარი:
- მე არ ვიცი რა ჯანდაბა ხდება აქ, მაგრამ იცოდეთ, არავინ გავა ამ ოთახიდან ცოცხალი, ჩემს გარდა! დიახ, მე გამოვიყენე ალფრედი, ავამხედრე ძმის წინააღმდეგ და დავაძალე, რომ თავისი ძამიკო მოეკლა, შემდეგ კი ყველა, ვინც კი სახლში დახვდებოდა და აი, მეორე ეტაპი უნდა წამომეწყო, ეს ეტაპი შეინი იყო, რომელიც საოცრად გამჭრიახი გონების კაცი აღმოჩნდა თავის მეგობართან და სატრფოსთან ერთად, მას ვიღაც ეხმარებოდა კიდევაც და ეს ვიღაც შენ აღმოჩნდი, შეშლილო კეიტ, არ ვიცი როგორ გადარჩი, მაგრამ ახლა ჩემი ხელითვე მოგკლავ, შენ და შენმა შვილმა შემიშალეთ ხელი მთელი ქონების მოპოვებაში, მე მინდოდა გავმხდარიყავი მილიონერი, რადგან ეს დავიმსახურე, მე მინდოდა ჩამეგდო ხელში წარმატებული იარაღის ბიზნესი ! მაგრამ ყველაფერი უკუღმა წავიდა, მაინც გავხდები ამ ქონების პატრონი, რადაც არ უნდა დამიჯდეს, გასაგებია ეს თუ არა?!. ევამ მორთო საზარელი სიცილი, მისი თვალები ჭკუიდან გადასული ადამიანის თვალებს ჰგავდა, მე მივვხვდი, რომ ის იყო ამ ყველაფრის თავი და თავი, მე, ბილი და ბიძაჩემი ალფრედი გაურკვევლობაში ვიყავით, მაგრამ დედაჩემი  თავისი წითელი ტუჩებით  და აუღელვებელი სახით მომღიმარი იდგა, მან მტკიცე ხმით წარმოთქვა:
- აქედან ყველანი უვნებელი გავალთ, გარდა  ევასა და ალფრედისა, სანამ თქვენ ლაყბობდით პირველ სართულზე, მე დავრეკე პოლიციაში და ისინი წუთი წუთზე აქ იქნებიან, შეგიძლიად მხოლოდ ერთი მარტივი რამ გააკეთოთ (მან მოსასხამში შეხვეული იარაღი ამოიღო და ალფრედს გაუწოდა), ამით შეგიძლიათ შეიმსუბუქოთ დანაშაული!
გაისმა პოლიციის მანქანების სირენების, საბურავებისა და ჭიშკრის გაღების ხმა, ოთახში ლურჯი და წითელი ციმციმი შემოვიდა, უეცრად ალფრედმა გამოწვდილ იარაღს დასტაცა ხელი და სწრაფად ჩაიჩურჩულა:
- შეინ... შეინ... ძმიშვილო მაპატიე... მე... მე... შევცდი...კეიტ მე შენ მიყვარდი, მე მშურდა ჩემი უდანაშაულო ძმის, რომელსაც შენ ჰყავდი და რომელიც ჩემი ხელებითვე მოვკალი...!- ყრუ გასროლის ხმა გაისმა, ამ დროს საფეთქლებთან ტკივილი ვიგრძენი, მუცელზე ნაიარევი ამეწვა და ჩემ გვერდზე მდგომი ბიძა ჩემს ხელებში ჩაესვენა, დედაჩემი ფრთხილად მივიდა კარებთან, გადაატრიალა გასაღები და იმ წამსვე შემოცვივდნენ შეიარაღებული პილიციელები, დანახულზე ისინიც დაიბნენ და არც მათ არ იცოდათ რა ეღონათ, როგორც მე და ბილს, ჩვენ მხოლოდ ერთმანეთს შევყურებდით თვალებში.
     ოთახის ფანჯრიდან გადავიხედე, პოლიელები, სირენები, მანქანები, გაშტერებული გამვლელები, სასწრაფო დახმარების მანქანა. დავინახე ევა, რომელიც დაკითხვაზე მიჰყავდათ, მან ბოლოჯერ დანანებით შეავლო ამ პომპეზურ 'სასახლეს' თვალი და დამინახა მე ფანჯარაში, მის სახეზე ზიზღი გამოიხატა, მის გამომეტყველებას არ ეტყობოდა არც სინანული და არც ბრალეულობის შეგრძნება, შემოვტრიალდი და წავედი კარებისაკენ, როდესაც გავიგონე მისი შეშლილი სიცილი, პირველ სართულზე ვიქტორია, ბილი და ექიმი მელოდნენ.

Friday, July 24, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი X )

                                                             ( თავი X )
 მე არაფრის გაკეთება არ შემეძლო, გარდა ყვირილისა, სწრაფად დავიღრიალე: - ბილლლ... ჩქარა!.... მიშველე!. მოვახერხე შემოტრიალება და მუშტი ჩავარტყი ცხვირში იმ ვერაგს, ჩემმა მოქმედებამ ის დააბნია, ხელები სწრაფად გამიშვა და ცხვირზე მოიკიდა, დავინახე მოშორებით, ბნელ კუთხეში, ქალის ლანდი, მან ნაბიჯი გადმოდგა წინ, ეს ბიცოლაჩემი ევა გახლდათ! მე პირდაპირ ჭკუიდან გადავედი, ის დაიძრა ჩემკენ, ზურგს უკან რაღაცას მალავდა, გავიგონე როგორ ჩამორბოდა ბილი კიბეებზე, მან ეტყობა, ყველაფერი დაინახე, რის გამოც დაბნეული გამომეტყველება ჰქონდა, მუშტში მაგრად ჩაეჭირა სამართებელი, მე გაშეშებული ვიდექი, ვიგრძენი, რომ ჩემს უკან  წამოიმართა კაცი, რომელიც რამდენიმე წამის წინ მახჩობდა, ბილი მისკენ გაექანა და მუცელში ფეხი ძლიერად ჩაარტყა, ის ჩაიკეცა. ამ დროს ყრუ  გასროლის ხმა გავიგონე, თითქოს არსაიდან, ელვის სისწრაფით გამოფრინდა ტყვია, რომელიც ჩემს ერთგულ მეგობარს პირდაპირ ფეხში მოხვდა, გავიგონე ბილის ღრიალი, ფეხიდან სისხლის ნაკადი მოჩქეფდა, მასთან მივვირებინე, დასახმარებლად, რომ არ წაქცეულიყო, გამოვართვი ბასრი იარაღი ხელიდან და დავსვი, ის უძლურად მიეყრდნო კედელს, ბილის კვნესა მოსვენებას არ მაძლებდა, ალფრედი ამ დროისთვის ფეხზე წამომდგარიყო და მელოდებოდა, მან მუშტი მოიქნია, მოგერიება მოვახერხე, ხელი მოვუგრიხე და კისერზე სამართებელი მივადე, ამ დროს გავიგე ადამიანის ძირს დავარდნის ხმა და სწრაფად გავიხედე, ეს ბილი იყო, რომელიც ბოლო სასიცოცხლო ძალებით მიცოცებულიყო მაგიდასთან, სადაც ტელეფონი იდგა და ყურმილი აეღო, მაგრამ მან გონება დაკარგა, არა მგონია პოლიციაში დარეკვა მოესწრო,-გავიფიქრე, მაგრამ იმედი მაინც მქონდა, სანამ მე მეგობარს ვუყურებდი, ბიძაჩემმა დრო იხელთა და უკან დაიხია, მე თავი ვერ შევიკავე და კედელს მივენარცხე, ჩავიკეცე, მაგრამ იმავე წამს წამოვიმართე, უეცრად ვიგრძენი მარცხენა მხრის არეში საშინელი ტკივილი, რასაც მოჰყვა სიცივე, ფეხებს ვერ ვადგამდი, მოვიხარე, მხარზე ხელი მოვიკიდე, დავხედე ხელს, სისხლიანი იყო, თავბრუ დამეხვა, შევნიშნე ალფრედი და ევა ჩემს წინ ერთად იდგნენ და ის... ის... საზარელი ღიმილი, ბიცოლას სიცილი გავიგონე და შემდეგ წყვდიადი, მხოლოდ და მხლოდ წყვდიადი!!!
   შიგადაშიგ სიბნელეში მესმოდა კვნესა, ნელ-ნელა სმენა აღმიდგა, გავიგონე ბიძაჩემის და ბიცოლაჩემის ჩურჩული, მაგრამ მათ მიერ წარმოთქმულ სიტყვებს ვერ ვარჩევდი, ყველაფერი გავიაზრე, განძრევა შევძელი და ვიგრძენი ჩემ სხეულზე მჭიდროდ შემოხვეულიყო თოკი, თვალებს ვერ ვახელდი, თითქოს მათ ტონა სიმძიმე აწვებოდა, მაგრამ ვგრძნობდი იმ ტკბილს სუნს, ეს სუნი მშობელი დედის იყო, ტუჩები სულ გამშრალი მქონდა, მაგრამ შევძელი სიტყვების წარმოთქმა:-ბილ, ბილ, გთხოვ, ხმა გამეცი!-. მაგრამ პასუხად მხოლოდ სასოწარკვეთილი კვნესა გავიგონე, შემდეგ უსასრულობაში ჩავიძირე,   თითქოს რამდენიმე საუკუნე ვფიქრობდი მომხდარზე, ჩემ თავს კითხვას ვუსვამდი: -ნეტავი გადავრჩებით თუ არა?!-.ისევ ვიგრძენი გაუსაძლისი ტკივილი, ისევ სიცივე და კვლავ სიბნელე, გონება ისევ დავკარგე!
   ბილის ჩურჩულმა გამომაღვიძა, ბილი ვიღაცას ესაუბრებოდა, მივაყურადე და თავდაპირველად უცნობის ხმა გავიგონე, თვალები გავახილე და დავინახე ''ის''...

Tuesday, July 21, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი IX )

                                                            ( თავი IX )
   მეორე დღეს ყველაფერი იდელურად გამოიყურებოდა უზარმაზარ სასტუმრო ოთახში, დიდ ხის მაგიდაზე შესანიშნავი ლამაზი და სადა თეთრი სუფრა ეფარა, ლამაზი გრძელი ბროლის ბოკალები სისუფთავისგან ბზინავდა, მოოქროვილი დანა-ჩანგლები სუფრას ამშვენებდა, ლამაზად მოხატული თებშები,  ოქროს მოჩუქურთმებული სასანთლეები და ძველისძველი კარგი  წითელი  ღვინის ბოთლები, ყინულიან ჯამში ჩაწყობილი, იდგა, სუფრას არაფერი არ აკლდა... სტუმრები ნელ-ნელა მოსვლას იწყებდნენ, მე და ბილი თითოეულ მათგანს დაჟინებით ვათვალიერებდით, შევამჩნიე, რომ ჩემი დეიდაშვილი დენიელი შესანიშნავ ხასიათზე იყო, ხუმრობდა და სხვა დეიდაშვილებთან ერთად ხარხარებდა, მეც მიხმო, ახლოს მივედი, დენიელს ეტყობოდა, რომ კარგი სასმელის დაგემოვნება სურდა და ხარბად უყურებდა ლამაზი ფორმის ღვინისა და კონიაკის ბოთლებს, მე მისი ეჭვმიტანილთა სიიდან ამოღება გადავწყვიტე. ვიქტორიას ვესაუბრებოდი და თან კვლავინდებურად ვტკბებოდი მისი ნაზი გარეგნობით, მის ბრედფორდს შესანიშნავი გრძელი და სწორედ დაშვებული კრემისფერი ქვედაბოლო ეცვა, რომელშიც ჩატანიებული ჰქონდა თეთრი, მეტად კარგი ნაჭრის ბლუზა, რომელსაც ნაქარგები ამშვენებდა, ხოლო მის მხრებს შესანიშნავი გრძელი ჩამოშლილი ქერა თმა ფარავდა, როდესაც ჩემმა საყვარელმა დეიდა ელენმა დამინახა ვიქტორიასთან ერთად, მთხოვა მასთან მივსულიყავი, მეც მივედი და დეიდამ გახარებული სახითა და გაბრწყინებული თვალებით მანიშნა ვიქტორიაზე და მითხრა;
- იმედია ძვირფასო შეინ, ამ საღამოს შეუდარებელი დასასრული ექნება!
  მეც გავუღიმე და საათს დავხედე, ისარი ზუსტად საღამოს ექვს საათზე გაჩერებულიყო, ყველა მზადყოფნაში იყო, მხოლოდ ბიძია ალფრედსა და  ბიცოლა ევას ველოდებოდით, დაგვიანებული სტუმრებიც მოვიდნენ და ჩვენც დავიკავეთ ადგილები, მე მაგიდის თავში ვიჯექი, ჩემ გვერდზე ხელმარჯვნივ- ბილი, ხოლო- ხელმარცხნივ მშვენიერი ვიქტორია ისხდნენ,სუფრის თავში ჩემ მოპირდაპირე მხარეს ბიძია ალფრედი მოკლათებულიყო, მთელი საღამო თვალმოუშორებლად მივჩერებოდი, მთელი წვეულება მამაჩემზე ისტორიების გახსენებასა და თხრობაში გავატარეთ,  ყველა მხიარულობდა და იცინოდა გარდა მისტერ ალფრედისა, მას არც ერთხელ არ ამოუღია ხმა, იჯდა უსიამოვნო გამომეტყველებითა და მხოლოდ მაშინ იღიმოდა თავისი საზარელი პირით, როდესაც მას რომელიმე ნათესავი შეხედავდა, თითქოს ამით ამბობდა '' ხო, ხო გისმენ, განაგრძე! ''. ბილი თავის აზრებს მიზიარებდა ხოლმე და მეც ვეჭიდებოდი მის წარმოთქმულ სიტყვებს, საღამოს მიწურულს, როდესაც ნათესავები დაიღალნენ და უკვე მოწყენილობამ დაისადურა, ბოკალით ხელში წამოვდექი, ყველამ მაშინვე შემავლო მზერა:
- ძალიან მიხარია ჩემო ძვირფასებო, რომ დამთანხმდით და მობრძანდით ამ საზეიმო ვახშამზე, ყველამ  ძალიან მასიამოვნეთ, ახლა კი მინდა წარმივთქვა ერთი მნიშვნელოვანი რამ- და ვიქტორიას გავუწოდე ხელი (მანაც თავისი ნაზი ხელის მტევანი დამადო, მე განვაგრძე),- უღრმესად მიყვარხართ მის ბრედფორდ,- დავდგი ჭიქა, ჯიბიდან ამოვიღე ისეთივე ნაზი და ულამაზესი ბეჭედი, როგორიც თვით ვიქტორია იყო და დავუსვი კითხვა,- გამომყვებით ცოლად, ჩემო საყვარელო?!
-ოჰ მისტერ შეინ,  მეც  ძალიან მიყვარხართ, დიახ მე გავხდები თქვენი ცოლი!- მიპასუხა აჩქარებით და ქალს თვალიდან ცრემლი ჩამოუვარდა. დავუჩოქე,  თითზე წამოვაცვი ბრილიანტის ბეჭედი, რომელმაც საოცრად დაამშვენა მისი თოვლივით თეთრი ხელი. ყველა ბედნიერი შემოგვყურებდა გარდა ბიძაჩემისა, დეიდაჩემი ელენი და ბილი აქვითინდნენ ბედნიერებისგან, მე კი ჩემს მეგობარზე გულიანად გამეცინა, ის წამოიმართა და ძლიერად ჩამეხუტა, უამრავი საზეიმო  სადღეგრძელო და ბედნიერების სურვილები მივიღეთ.
   უკვე გვიანი იყო და ნათესავებიც წავიდნენ, ყველაზე მეტად დეიდაშვილებიდან დენიელს გაეხარდა ეს ახალი ამბავი და გაუჩერებლად მილოცავდა, სულ მალე ისიც წავიდა,სახლში მხოლოდ ბილი და მე დავრჩით, ისიც მეორე საერთულზე ავიდა ხელების დასაბანად,მე კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე ნათესავებს, დავხურე კარები და უკან გამოვბრუნდი, როდესაც დავინახე გამწარებული, ბრაზისგან გაწითლებული სახე, რომელიც ჩემკენ მოემართებოდა,"მან" სწრაფად მომიჭირა ყელზე ხელები, რათა ვერაფერი მეღონა, ვგრძნობდი, რომ წინ საშინელება მელოდა...

Sunday, July 19, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი VIII )

                                                             თავი VIII
        ბილმა გვიამბო, რომ  როდესაც ის საღამოს სასტუმროში დაბრუნდა და  ოთახის კარი შეაღო, დაინახა ფანჯარასთან მდგონი ქალი: - აქ რა გინდათ მადამ, რამეთი ხომ არ დაგეხმაროთ? -ჰკითხა უცნობს.
-დიახ, ჩემო საყვარელო, შეინ, შენ დიდ საშიშროებაში ხარ, ძვირფასო და უნდა წამომყვე!-უთხრა ქალმა და თავისი ლამაზი თვალებით პირდაპირ სულში ჩახედა.
- რამე ხომ არ გეშლებათ? -მე შეინის მეგობარი ბილი გახლავართ, რა საშიშროებაშია შეინი, მადამ, შემიძლია მისი დახმარება?- შეცბუნებულმა ჰკითხა, მიხვდა, რომ ქალს მისი და შეინის დიდი მსგავსების გამო, ისინი ერთმანეთში აერია. გაოცებულმა
ქალბატონმა  სწრაფად გამოჰკითხა მას, თუ ვინ იყო, სად ცხოვრობდა და რას საქმიანობდა, შემდეგ რაღაცა დაწერა ფურცელზე, რომელიც ნომერში დატოვა შეინისთვის, ბილს კი სწრაფად ჩაჰკიდა ხელი მაჯაზე და უთხრა, რომ თუ უნდოდა მეგობრის გადარჩენა, მას უნდა გაჰყოლოდა.მერე ამ ოთახში მიიყვანა და დაიწყო თავისი ისტორიის თხრობა, რომ ის იყო შეინის  დედა, ოთხი წლის, რომ იყო ბავშვი, ლამის სიცოცხლეს გამოასალმა ფსიქიური აშლილობის გამო, მას შემდეგ ოთახში ჰყავდა გამოკეტილი  ქმარს, მაგრამ მან მაინც მოიფიქრა გზა შვილის მოსანახულებლად, ერთგულ მსახურს გააკეთებინა საიდუმლო გასასვლელი შვილის ოთახში, რომელსაც ღამ-ღამობით სტუმრობდა, მაგრამ ყველაზე საინტერესო რაც მან თქვა, ის იყო, რომ იცოდა ვინ მოკლა მოსამსახურე და მისი მეუღლე. მან იმ ღამის სცენა გაიხსენა: -მე მესმოდა საზარელი ხმები და ძალიან მეშინოდა, ვგრძნობდი, რომ ეს ხმები ჩემამდე მოაღწევდნენ, მართლაც ასე მოხდა, სასტიკი არსება გაუსწორდა ჩემს ქმარს და მოსამსახურეს, შემდეგ გააღო ჩემი ოთახის კარი და მე...მე... ის ვიცანი, მაგრამ ახლა მისი ვინაობა აღარ მახსოვს, ის შეინის სისხლი და ხორცია, მისი ნათესავია, მე მესროლა იარაღი და როდესაც დავეცი, მან იფიქრა, რომ მოვკვდი, მაგრამ ტყვიამ მხოლოდ მედალიონი დააზიანა, რომელშიც შეინის სურათი იყო. მე ცოცხალი ვარ და ახლა ჩემი შვილის გადარჩენა მინდა!
   -ამ ყოველივეს მოსმენისთანავე მე, ბილმა და ვიქტორიამ გადავწყვიტეთ გაგვეგო რომელმა ნათესავმა ჩაიდინა ეს მკვლელობა, ამიტომაც მოვიფიქრეთ მოგვეწყო ოჯახური ვახშამი, მამის სახლში, სადაც მთელი ჩვენი გვარის წარმომადგენლები მოიყრიდნენ თავს და იქ გვეცადა გაგვეგო, თუ ვინ იყო საზარელი მკვლელი. მეორე დღეს დილიდანვე მე გადავწყვიტე პირადად მივსულიყავი სათითაოდ ყველასთან და დამეპატიჟებინა ისინი ვახშამზე. მოვინახულე დეიდა, დეიდაშვილები, ბებია, სხვა ნათესავებიც და ბოლოს მივადექი ბიძის სახლს, მანამდე კი, ყურადღება  მივქციე, თუ როგორ შემხვდა ჩემი დეიდაშვილი დენიელი , ცივად უემოციოდ, არც უფიქრია ჩემი მოკითხვა, მაგრამ შეიძლება ეს იმის გამო, რომ ის ძალიან მოუცლელი და დაკავებული, საქმიანი ახალგაზრდაა, ერთ-ერთი საუკეთესო ადვოკატია მთელ ინგლისში. დღის ბოლოს ძალიან დაღლილი ვიყავი და როდესაც მივადექი ბიძაჩემი ალფრედის სახლს, ძალების მოზღვავება ვიგრძენი, დაკაკუნების შემდეგ დიდი ხანი ვიდექი კართან და მესმოდა კარს უკან კაცისა და ქალის ჩურჩული,ეს საეჭვოდ მომეჩვენა, საბოლოოდ გამიღეს კარი და დავინახე ბიცოლა ევა და ბიძა ალფრედი, გაღიმებული სახეებით მიყურებდნენ, მაგრამ ბიძის ღიმილში ზიზღი და ხელოვნურობა ამოვიკითხე, ბიცოლა ევამ ძალიან თბილად მიმიღო, ძალიან სასიამოვნო ქალი გახლდათ, ჩაითა და პუდინგით გამიმასპინძლდა, ხოლო ბატონი ალფრედი კბილებს აჭრიალებდა. საბოლოოდ მე მათაც დავემშვიდობე და როდესაც მანქანაში ვჯდებოდი, კართან მდგომი ბიძის ისევ ის ხელოვნური ღიმილი დავინახე, რომელიც ჩემში ზიზღს იწვევდა.
      სასტუმროში მისულმა ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი ბილს, ხოლო შემდეგ დავრეკე ვიქტორიასთან და მასაც ვუამბე თავს გადახდენილი, მეორე დღეს კი ისეთი რამ მოხდა, რასაც ნამდვილად არ მოველოდი...

რომ ჩემი სული კელაპტრად ენთოს

ფართოდ გამიღე კარები, ღმერთო,
რომ ჩემი სული, კელაპტრად ენთოს,
მინდა შენს ახლოს დავიდო ბინა,
სულს აეყაროს ბორკილი, რკინა.
მონობის უღელს ჩავხსნიდეთ მალე,
ნათელმა დილამ დათრგუნოს ღამე,
უკეთურობა აღმოჩნდეს ბერწი,
ათინათს, მზისას, ბავშვივით ვეტრფი.

დიდებული ხარ

ჯერარნახულო სახიერებავ, დიდებული ხარ როგორც სამყარო,
რომელიც შექმენ და ახლა გსურს რომ, ლოცვებით, კდემით დილა ვახაროთ,
შენ მოგვეც მიწა, უთვალავ ბაღით, შენ მოგვეც ზეცა, მზითა და მთვარით,
მიუწვდომელო, ყოვლისმფლობელო, უკეთურობის,  სიძვის მგმობელო.
შენ დაგვანახე სიკეთის ძალა, იავარქმენი ცოდვის ქალაქი,
შენ დაგვიტოვე ქვეყანა ხატად და დასაცავად მისდა დადექი,
შენს სიტყვებს ვისმენთ, ვმღერით და ვგალობთ,
შენ ხარ ქართველთა სიკეთის წყარო!

Friday, July 17, 2015

ო, უკვდავებავ!

შემომიძეხი ღია კარში ალუბლის ტოტით,
სიმშვიდით, სულის, სამარადისო შუქი მაჩუქე,
ო, უკვდავებავ, შენ სამშობლოს იწყებდი რითი,
თუ საქართველო ფარნავაზის ენით დაიწყე.
შენ გიხატია ჩუქურთმები სიონის, ჯვარის,
შენ აგიგია სვეტიცხოვლის დიდი ტაძარი,
შემომიძეხი ღია კარში ალუბლის ტოტით,
რომ გამოვჭედოთ დედა გრდემლზე დილა ატლასი..

ქარებს მოაქვთ მწუხარება

ქარებს მოაქვთ მწუხარება,
ვით ფოთლები შემოდგომის,
ოო,  რა  ტყუილად მგონებია,
რომ ზამთარი არის შორი.


,

არ მიყვარს ტყუილი

არ მიყვარს ტყუილი,
არ მიყვარს ბრაზი,
კაცი რომ გეტყვის
სიტყვებით ნაზით
"მიყვარხარ" მერე
ჩაგკეტავს რაზით,
რომ გასაქცევი არ
გქონდეს არსით.
არ მიყვარს სტვენა,
ტაში და ბისი,
ცხოვრებას ვუმზერ
სათვალით სხვისით,
დიდება მისი,
სიცოცხლე მისი,
უნდა გალიო
ცხოვრება სხვისი.
მადლის არმხედავს,
ცრუს და გამქირდავს,
ნუ შეატოვებთ
სულის ათინათს.


შენ გინდა...

შენ გინდა ვგავდე გაზაფხულს,
გული დაგიცხრო ფერებით,
იას მიგავდეს თვალები,
გეხატებოდეს ედემი.
ვგავდე ზეციურ ფერიას,
ვიყო ნაზი და ერთგული...
მაშინ შენც გული მიჩვენე,
წრფელი გრძნობებით შემკული.

Thursday, July 16, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი VII )

                                                          თავი VII 
         ჩემს წინ ჩამოსხმული არსება იდგა, ეს იყო მის ვიქტორია ბრედფორდი!
 ჩემი ახალგაზრდობის დაუვიწყარი სიყვარული, მის ნაზ და მკრთალ სახეზე შიში და გაურკვევლობა იხატებოდა, მიცნო, მივუახლოვდი,მან თითქმის ჩურჩულით მითხრა: - ამდენი წლის შემდეგ აქ არ ველოდი თქვენს ნახვას, ძვირფასო შეინ, უაღრესად ბედნიერი ვარ!- მისი სახე ულამაზესმა ღიმილმა დაფარა.
   - არც მე არ ველოდი თქვენს დანახვას მის ვიქტორია, ამ ცივ და ნისლიან ღამეს ქალაქის ქუჩაში უკავალეროდ რატომ დადიხართ, ჩემო ძვირფასო?!- დავუსვი კითხვა და ხელზე ნაზად ვემბორე.
  - სამწუხაროდ, სათანადო პარტნორის მონახვა, ჩვენს დროში, საკმაოდ ჭირს, ჩემი ძაღლი გამოვიყვანე სასეირნოდ, რომელიც გამექცა და მის ძებნაში ბურუსში გავეხვიე მისტერ შეინ.-მიპასუხა ქალმა.. მე მას შევთავაზე წავსულიყავით  ახლომდებარე ბარში, რომ ცოტა წაგვეხემსა და გვესაუბრა, რამდენიმე დღეა პირში ლუკმაც არ ჩამედო., თავიდან სენდვიჩს პირიც ვერ დავაკარე, შემდეგ ჩავკბიჩე და მადაც მეწვია. მე ვტკბებოდი მის ვიქტორიას სილამაზით, მუქ ქერა თმას ნათურის შუქზე მოწითალო ელფერი დაჰკრავდა, ლამაზი ფორმის  მონაცრიფრო- მომწვანო თვალებში  ვიძირებოდი, ბუნებრივად ლამაზი და ფორმიანი გრძელი წარბები ჰქონდა, მიუხედავად ოდნავ მოგრძო ცხვირისა, ის მაინც ულამაზესი იყო, მისი მოვარდისფრო ტუჩები დამათრთობლად  გამოიყურებოდა, ჩამოსხმული ფეხები და ხელები ალვის ტოტებს მაგონებდა. საოცარი გემოვნება ჰქონდა: გრძელ ნატიფ თლილ თითებს ერთი პატარა ვერხცლის თვლიანი ბეჭედი ამშვენებდა, ესეც კი საკმარისი იყო, რომ ის უფრო მიმზიდველი ყოფილიყო და ყველაფერთან ერთად, მისი დახვეწილი მანერები ჭკუაზე მშლიდა,  ვერ ვახერხებდი მისი საუცხოო გარეგნობით საკმარისად დატკბობას. მან მომისამძიმრა და ბოდიში მიმიხადა, რომ დასაფლავებაზე ვერ მოვიდა, ავადმყოფობის გამო, მის ვიქტორია ჩემი ძველი  მეზობელი იყო, მის ბრედფორდმა ინტერესი გამოხატა იმ საკითხისადმი,  თუ რატომ არ ვრჩებოდი მე მამის სახლში... დაწვრილებით ვუამბე ის რაც ამ დღეებში გადამხდა თავს, მან  მიპასუხა: -ოჰ, მისტერ შეინ, ძალიან ვწუხვარ ამ ყველაფრის გამო,
დიდი სურვილი მაქვს, რითიც შემიძლია დაგეხმაროთ!- მის ნათქვამში მართლაც იგრძნობოდა წუხილი. ვახშმის შემდეგ ჩვენ ჩავსხედით ტაქსში, ვიქტორიამ მთხოვა ჩემს სახლში წავსულიყავით, მეც ვერ ვუთხარი უარი. შევაბიჯეთ ბნელ დერეფანში და ვიგრძენი, რომ სახლში ვიღაც იყო, ფრთხილად დავათვალიერეთ ყველაფერი, ბოლოს კი საიდუმლო ოთახის ჯერიც დადგა და შევაღეთ, მოულოდნელად დავინახე ბილი, რომელიც ტახტზე საბანგადაფარებული იწვა და ეძინა, გახარებულმა გავაღვიძე და ჩავეხუტე, ლედის  დანახვაზე ბილი წამოიმართა და მოწიწებით ბოდიში მოიხადა, ყველაფერი მოვუყევი, რაც შევიტყვე, ასევე ვანახე პატარა ფურცელი, რომელიც დღეს ვიპოვე, შემდეგ კი ბილის მოყოლილმა ისტორიამ მეც და მის ვიქტორიაც შეგვაცბუნა, ახლა კი ნამდვილად საგონებელში ჩავვარდი...

Wednesday, July 15, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი VI )

                                                             თავი VI
         31 წლის წინანდელი გაზეთის ფურცლის გაშავებული ნაგლეჯიდან შევიტყვე, რომ კეიტ ბრაიტონი ამ ინციდენტის მერე წაიყვანეს და განათავსეს  ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში, მაგრამ რამდენიმე ხნის შემდეგ მეუღლემ სახლში დააბრუნადა თვითონ მეთვალყურეობდა ცოლს, მიუხედავად იმ ფაქტისა, რომ მან აფექტის მდგომარეობაში კინაღამ მოკლა თავისი ბიჭუნა და ასევე ის საშიში იყო გარშემომყოფებისთვის. ზურგზე ჭიანჭველებმა დამიარა, შუბლიდან ოფლი მოვიწმინდე და მომხდარის წაკითხულთან დაკავშირება დავიწყე, ესე იგი მამაჩემის ცოლი, დედაჩემი ჯერ კიდევ ცოცხალია, მე კი მეგონა, რომ ჩემი დაბადებისთანავე გარდაიცვალა, ის იყო ფსიქიურად შეშლილი, რომელმაც სამუდამო ნაიარავი დამიტომა და ოთხი წლის ასაკში რამის მომკლა, ამის შემდეგ მას იზოლირება გაუკეთეს, მაგრამ მამამ რაღაც გარკვვეული მიზეზით, ალბათ ძლიერი სიყვარულის გამო, ის სახლში დააბრუნა, იგი მას ოთახში ამყოფებდა, სადაც არავის უშვებდა მოსამსახურის და თავის გარდა, კეიტს ჩემი ნახვა სურდა ხოლმე, მაგრამ ამის საშუალება არ ჰქონდა, ამიტომაც მან თავისი სასოწარკვეთილი შეძახილებითა და ვედრებით დაითანხმა მოსამსახურე, რომ მას პატარა საიდუმლო კარები გაეკეთებინა ჩემს საძინებელში, მარტო ამ გზით ახერხებდა ჩემს მონახულებას, ოჯახის თავკაცმა კი არაფერი არ იცოდა ამის შესახებ, მე კი მიკრძალავდნენ ამ საიდუმლო ოთახში შესვლას, რადგან მამას არ უნდოდა, რომ მენახა ჭკუიდან გადასული ქალი, რომელმაც დამასახიჩრა და ეგონა, რომ ამით მისგან მიცავდა, ეს კარები მანამდე იყო ჩაკეტილი გასაღებით, სანამ ერთი საბედისწერო დღე არ დადგა, ვიფიქრობ, რომ ეს წერილებიც მისი დაწერილი იყო -მაგრამ მან მოკლა მოახლე ,მამაჩემი და გაიტაცა ბილი თუ არა?! ახლა კი ეს ქალი ყველგან დაეხეტება და მეძებს მე. მთავარი დასკვნა გავაკეთე,  უნდა შევხვდე კეიტ ბრაიტონს, რა ფასადაც არ უნდა დამიჯდეს ეს!
        ჩემი მანქანა, რომელიც არქივის შენობის წინ დავაყენე, რაღაცა მიზეზის გამო არ იძვროდა ადგილიდან, როგორც შემდეგ გავარკვიე, ეს გახეთქილი საბურავის ბრალი იყო, გადავწყვიტე ფეხით წავსულიყავი სასტუმროში, უკვე საღამოს 8 საათი იყო, ძლიერი წვიმის გამო ქუჩა სულ მთლად ცარიელი გახლდათ, ნელი ნაბიჯით მივდიოდი და თანაც ვფიქრობდი, რაზე უნდა მელაპარაკა კეიტთან თუ მის მოძებნას მოვახერხებდი და სად იყო ბილი, პოლიციაზეც ვფიქრობდი, რომლებმაც არაფერი არ იღონეს ამ საქმის გასარკვევად და ჩათვალეს, რომ მამაჩემი ჭკუიდან გადავიდა, დალეწა ყველაფერი, გამოჭრა ყელი მოსამსახურეს და შემდეგ თავიც მოიკლა, ეს სრული აფსურდია, მამაჩემი არასდროს არ იზამდა ამას! ბინდი მატულობდა და სვლას ავუჩქარე, ქუჩაში მხოლოდ ჩემი ნაბიჯების ხმა ისმოდა, წინ რაღაცა უცნაურად მომეჩვენა და მივაყურადებ კიდეც,  აღმოვაჩინე, რომ ჩემ წინ ვიღაცა მიდიოდა, ეს მსუბუქი და ჰაეროვანი ადამიანი უნდა ყოფილიყო, გავიგე ისევ ის ხმამაღალი სიცილი და გავემართე მისკენ, თან ძალაუნებურად დავიძახე-დედა მომიცადე, ნისლის გამო ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ მოვასწარი ლამპიონის შუქით განათებული წითელი თხელი მოსასხამის გარჩევა, მისკენ გავიქეცი, მის ნაბიჯების ხმას და მკრთალ თხელს სილუეტს მივდევდი, სანამ არ აღმოვჩდი ორ შენობას შორის მომწყვდეული, წინ მაღალი აგურის ღობე იყო, მას მივეყრდენი, სიცილის ხმა შეწყდა, უეცრად დავინახე ჩემს ფეხთან ფურცლის ნაგლეჯი, სადაც უკვე ნაცნობი კალიგრაფიით ეწერა: -ბილი გიამბობს ყველაფერს!
      ამის შემდეგ ბურუსში ჩემ წინ, სულ ახლოს, გაჩნდა თხელი მაღალი მოსასხამიანი ქალის ლანდი, რომლის ნისლში გარჩევას ვცდილობდი, ვიგრძენი, რომ თვალების გარშემო კუნთები ამტკივდა დაძაბულობისაგან და საბოლოოდ, დანახულმა ამათრთოლა...

ანდროს ისტორიებიდან (ქორწილში)

  ერთხელ კლასელ გოგონებთან ერთად ქორწილში წავედი, ვიქნებოდი 19-20 წლის ბიჭი,
80-იანი წლები იდგა და მოგეხსენებათ, მაშინ საბჭოთა საქართველოში რა გრანდიოზული ქორწილები იმართებოდა. ნეფის ქორწილში ვიყავით დაპატიჟებული და დაახლოებით 500 კაციან სუფრაზე მოგვიწია დასხდომა. ქაღალდგადაკრულ ხის ფიცრებზე ვისხედით. პურმარილის ქვეშ იზნიქებოდა მაგიდები. იცოცხლე, მოვულხინეთ მე და ჩემმა მეგობრებმა, მაგრამ მაინც მთავარი აქცენტი სმაზე მქონდა გადატანილი. ახალგაზრდა ვიყავი და გოგოებს თავს ვაწონებდი. ყანწების ტრიალი და გადასვლა-გადმოსვლა მაშინ მაგარ მოდაში იყო. არც ერთი სასმისი არ გამომიტოვებია, მაგრამ მალე მივხვდი, რომ ამ ღვთაებრივმა სითხემ მუცელში ნამეტანი შემაწუხა. გადავწყვიტე ტუალეტისთვის მიმეკითხა, გავიხედ-გამოვიხედე, მაგრამ მაგიდიდან ადგომა და გამოსვლა 100 კაცის ფეხზე წამოყენებას ნიშნავდა, - რა ქართველი ხარ, თუ ეს ვერ მოითმინე!!! - შემოვუძახე თავს და სმა განვაგრძე იმ იმედით, რომ დღის სამ საათზე დამსხდარი მექორწილეები ღამის ცხრა-ათ საათზე მაინც დაიშლებოდნენ, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, გახდა  ღამის თორმეტი, პირველი, სამი, და აი, როგორც იქნა დამთავრდა პურობა თუ ღრეობა, ზუსტ განმარტებას ახლა ვეღარც მივცემ სმა-ჭამის ამ პროცესს. წელში ოთხად მოკეცილი გამოვცოცდი მაგიდიდან, საპირფარეშოს მივაშურე, მაგრამ რას შეხვალ შიგნით, უზარმაზარ რიგში მეორასე აღმოვჩნდი. - ჩემს დღეში სხვაც ბევრი ყოფილა. - გავიფიქრე და შენობიდან ბარბაცით გამოვედი. ახლა მეგობრის სახლამდე გაცილება გახდა საჭირო, გოგონას ქუჩაში ხომ არ დავტოვებდი შუაღამეზე, გავაცილე, კიდევ კარგი, იქვე ახლოს ცხოვრობდა, სახლში შემიპატიჟა, მიხვდა რა დღეშიც ვიყავი, მაგრამ სასტიკად ვიუარე და როგორც კი სადარბაზოში შევიდა და თვალს მიეფარა, იქვე ქუჩაში ბნელი ადგილი მოვძებნე და ის იყო უნდა გავთავისუფლებულიყავი  ზედმეტი ტვირთისგან, რომ  მოულოდნელად, თავზე ერთი ვედრო ცივი წყალი გადმომასხეს, მაშინვე გამოვფხიზლდი, - რას მერჩით, თქვე ოჯახაშენებულებო, - ავყვირდი სასოწარკვეთით, გინებაც არ დავაკელი ჩემს დამსჯელს,
    ასე სველი, გალუმპული წამოვედი სახლში, თან ჩემს თავს ველაპარაკებოდი: - ახია შენზე, ამის მერე გეცოდინება, რამდენი უნდა დალიო, მუცელი კი არ უნდა გაიხეთქო! ნამდვილად ქალი იქნებოდა ის ინკვიზიტორი, თორემ კაცი გამიგებდა, ან რა იცოდა იმ ადამიანმა, რა დღეში ვიყავი... აი, ასეთი აღელვებული დავბრუნდი სახლში. ამ ამბის შემდეგ კარგა ხანი აღარ დამილევია,
.

Tuesday, July 14, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი V )

                                                        თავი V 
    წერილში ბილი მეუბნებოდა, რომ მას სასწრაფო საქმე გამოუჩნდა ბრაიტონში, პრობლემებია მის ბართან დაკავშირებით და ყველაფრის  მოგვარებას დიდი დრო დასჭირდება. წერილი იყო დაწერილი ფრთხილი და ლამაზი ხელწერით, ბილს კი თავისი ბატიფეხური კალიგრაფია ბავშვობიდან მოჰყვებოდა, მივხვდი, რომ ჩემთვის დატოვებული ორივე წერილი, იყო დაწერილი ერთი ადამიანის მიერ, რომელიც თავს ასაღებდა სხვა პიროვნებად და ცდილობდა ჩემ შეცდომაში შეყვანას, გაშეშებულმა გადავიკითხე წერილი რამდენჯერმე, ამ დროის განმავლობაში, სულ ფეხზე ვიდექი და ამიტომაც დაღლილობისგან ფეხები ამტკივდა, მექანიკურად მაშინვე გადავიხედე ფანჯრიდან და დავინახე,, რომ ჩემი შევროლეს გვერდზე ბილის მერსედესი იდგა, ის სულ  თავისი მანქანით დადიოდა და ახლა შეუძლებელი იყო  ტაქსით გამგზავრებულიყო, გადავწყვიტე ჩავსულიყავი ფოიეში და მეკითხა ბილის გარდა, ვინმე ხომ არ დაუნახავთ შესული ჩემს ნომერში, ასეც მოვიქეცი, კარიდორში დიდ გაპრიალებულ მაგიდასთან იდგა გოგონა, რომელიც აკონტროლებდა გასაღებებს, იღებდა შეკვეთებს და ჯავშნიდა ოთახებს, ახალგაზრდა, ქერათმიანი, მწვანეთვალება, მომხიბლელი.  ჩემი კითხვა ცოტა უცნაურად მოეჩვენა და სანამ მიპასუხებდა, შეყოყმანდა:
  -დიახ, გარდა მისტერ ბილისა, თქვენი ოთახის ნომერი იკითხა დაახლოებით 55 წლის, მომხიბლელმა შავთმიანმა მზის სათვალეებიანმა ქალბატონმა, მან მითხრა, რომ ის თქვენი ნათესავი იყო და დიდი ხანი დაგეძებდათ, მეც ვუთხარი, რადგან მართლაც ძალიან ჰგავდით ერთმანეთს და ვიფიქრე სწორედ მოვიქეცი-მეთქი. ნათქვამმა გამაოგნა.
ამ ყველაფერიმა უფრო მეტად დამაბნია, ძალიან ვნერვიულობდი ბილს,- რამე ხომ არ დაუშავეს ნეტავი?! - ავედი ჩემს ნომერში და ყველაფერი დავათვალიერე, მაგრამ სხვა ადამიანის ოთახში ყოფნის კვალი ვერ აღმოვაჩინე, ბილს თავის ტელეფონიც და ტანსაცმელიც ოთახში დაუტოვებინა, ვგრძნობდი, რომ ვიღაც მითვალთვალებდა და ეს მოსვენებას არ მაძლევდა, მეგობარზე ძალიან ვდარდობდი. ყველაფრის მიუხედავად, თავი დავიმშვიდე.
     მეორე დღეს ჩემი მანქანით წავედი მამის სახლში, რომ დამეთვალიერებინა საიდუმლოებით მოცული ოთახი, ავედი კიბებზე, ჩამოვწიე ურდული და აღმოვჩნდი სრულიად ჩვეულბრივ ნათელ ოთახში, მაგრამ როგორც კი შიგ შევაბიჯე, ძლიერად ამეწვა ნაიარევი, რომელიც ბავშვობიდან მთელ მუცელზე მქონდა, ვიგრძენი ის სუნი, რომელიც პატარაობიდან სულ თან  მსდევდა,, გადავწყვიტე ოთახი გამეჩხრიკა, ასეც მოვიქეცი, ჩემი ყურადღება ფოტოების ალბომმა მიიპყრო, ერთ-ერთ  ფოტოზე გამოსახული იყო შავთმიანი თეთრი სახის მწვაანეთვალება წითელმოსასხამიანი ქალი, ვიფიქრე ჩემი რომელიღაც ნათესავია-მეთქი და ფოტო კოსტუმის გულის ჯიბეში ჩავიდე, გავაგრძელე ძებნა და აღმოვაჩინე ძალიან პატარა კარები, რომელიც შპალიერით იყო დაფარული, თუმცა მაინც თვალში მომხვდა, კარი გავაღე, უეცრად გავიგონე ნაბიჯების ხმა და ხმამაღალი სიცილი, შევძვერი ამ გასასვლელში და  სრულ სიბნელეში ავღმოჩნდი, სიცილის ხმა სულ უფრო მიახლოვდებოდა, დავინახე სინათლე, იქით გავექანე, აღმოჩნდა გაღებული კარი, რომელშიც ძლივს შევძვერი, ამ საიდუმლო გასასვლელმა ჩემი ბავშვობის ოთახში გამომიყვანა, განვცვიფრდი. ვერავინ ვიპოვე და დავბრუნდი მანქანაში, რადგან სახლში გაჩერება აღარ შემეძლო,  გადავწყვიტე გამერკვია, თუ ვინ იყო ეს უცნაური ქალი, რომელიც მე დამეძებდა და მომაკითხა სასტუმროში, გავეშურე არქივისაკენ. ამ ძებნაში წავაწყდი    გაზეთიდან ამოხეულ ფურცელს, რომელშიც იუწყებოდნენ, რომ  შეშლილმა კეიტ ბარტონმა სასიკვდილო ჭრილობა მიაყენა თავის ოთხი წლის შვილს, რის შემდეგაც მე დავინახე სტატიის ბოლოს იდენტური ფოტო იმისა, რაც გულის ჯიბეში მედო, შემდეგ წაკითხულმა კი სრულიად გამაოგნა...




Sunday, July 12, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი IV )

                                                           თავი IV

       როდესაც ბილმა შემატყობინა წერილის საოცარი  გაუჩინარების ამბავი, მივხვდი, რომ ვიღაცა მახეს მიგებდა. მე მამის სახლთან ახლოსაც არ მინდოდა მისვლა და ამიტომაც გადავწყვიტე სასტუმროში გაჩერება. მე და ბილი ერთმანეთს ვუზიარებდით ჩვენს მოსაზრებებს მომხდარის შესახებ, ძალიან დაღლილი ვიყავი, მეგობარმა ცოტა მოსადუნებლად და გონს მოსასვლელად მირჩია კონიაკი დამელია სასტუმროს ბარში, მაგრამ ვიუარე, რადგან ხვალ  რთული დღე მელოდა. როგორც კი ბალიშზე დავდე თავი, იმწამსვე ღრმა ძილმა გამიტაცა, მთელი ღამე მესიზმრებოდა, თითქოს მამა წყვდიადიდან მეძახდა და დახმარებას მთხოვდა მე კი ამ სიბნელეში მას ვერ ვპოულობდი  და როდესაც კვალს დავადექი, ამ დროს ტელეფონის ყრუ ზარმა გამაღვიძა, თავი მისკდებოდა, ძლივს ვარჩევდი საგნებს, ბილს ეძინა, თავს ძალა დავატანე და ავდექი, გავემართე ტელეფონისაკენ და როდესაც მივუახლოვდი, ზუსტად მაშინ შეწყდა ზარის მოსაბეზრებელი წკრიალი.
      მამაჩემის პანაშვიდის დღე იყო, სააბაზანოში შევედი, შხაპი მივიღე, გავიპარსე, სუფთა კოსტუმ-შარვალი ჩავიცვი და ბილთან ერთად მანქანაში ჩავჯექი, სახლს, რომ მივუახლოვდით, ტანში ისევ ჟრუანტელმა დამიარა და მივაშტერდი ამ პომპეზურ 'სასახლეს', მოულოდნელად დავინახე ერთ- ერთ ფანჯარაში, ვიღაცის სხეულმა გაიელვა, მაგრამ ამას ყურადღება არ მივაქციე და ვიფიქრე ნერვიულობისგან ფანტაზია მეთამაშება-მეთქი. სახლში უამრავი ნათესავი ტრიალებდა, ყველა ჩემთან მოდიოდა და მესაუბრებოდა, მანუგეშებდნენ თბილი სიტყვებით, ხნიერი ნათესავები, ვითომ პატარა ბიჭი ვიყავი, ყურს მიწევდნენ და მეალერსებოდნენ, ყველა მამაჩემის ისტორიებს იგონებდა, მე კი თავიდან ვერ ვიშორებდი ფიქრებს უეცრად გაჩენილ, ვითომდა მამაჩემის ხელით დაწერილ წერილზე, რომელიც შემდგომ სასწაულებრივ გაქრა, ვიაზრებდი თუ ვის დასჭირდა ჩემი შემოტყუება მამისეულ სახლში, გამახსენდა დილით დანახული  ლანდი ცარიელ სახლში, უცბად ფიქრი ბილმა შემაწყვეტინა და მითხრა, რომ ის ცოტა შეუძლოდ გრძნობდა თავს, ამიტომაც სასტუმროში დაბრუნდებოდა, მეორე დღეს კი, საქმის გამოძიებას შეუდგებოდა ჩემთან ერთად. სულ მალე მამის სახლიც დაცარიელდა, ხალხი წავიდა, გარეთ უკვე ჩამობნელებულიყო, დავრჩი ცარიელ ცივ სახლში, სულ მარტოდმარტო, -იქნებ ჩემი მოკვლაც უნდათ?- ამის გაფიქრებაზეც კი ტანში გამცრა, ჩავჯექი ტყავგადაკრულ სავარძელში და თვალს არ ვაშორებდი ორნამენტებიან ჭერს, მოულოდნელად გავიგონე. ნაბიჯების ხმა, რომელიც მეორე სართულიდან მოდიოდა, წამოვხტი და გაუაზრებლად ახლოს მდებარე ნივთს ვტაცე ხელი, გამიმართლა, რომ ეს ნივთი შუშის ბოთლი აღმოჩნდა, სწრაფად ავედი კიბეებზე და შემოვიარე ყველა ოთახი, ვერავინ  ვიპოვე და არც არაფრი უცნაური მინახავს, დაღონებული დავდექი სართულის ცენტრში და უეცრად შევნიშნე კუთხეში თეთრი კარი, ამ ოთახში მამა ბავშვობიდან  სასტიკად მიკრძალავდა შესვლას და მუდამ კეტავდა ხოლმე, სულ მქონდა ინტერესი, თუ რა იყო ამ 'საიდუმლო ოთახში', მისკენ წავედი და ურდულის ჩამოწევას ვაპირებდი, როცა  სახლის პირველი სართულიდან ტელეფონის გახურებული რეკვა გაისმა, ჩავირბინე, მაგრამ ტელეფონის აღება ვერ მოვასწარი, რეკვა შეწყდა, უკვე გვიანი იყო და გადავწყვიტე სასტუროში დავბრუნებულიყავი, საიდუმლო ოთახი კი ხვალ დამეთვალიერებინა.

       დავბრუნდი სასტუმროში, შევიარე ბარში, დავლიე ორი ჭიქა კონიაკი ყინულით და ავედი ნომერში, შევაღე კარი და ბილი ვერ აღმოვაჩინე, მის ნაცვლად
ისევ ყვითელ მოძველებულ ქაღალდზე დაწერილი წერილი დამხვდა...


რა არის სიყვარული?! (ჩანახატი)

  - რა არის სიყვარული?!- მკითხავთ და მეც გიპასუხებ:- ასობით, ათასობით, მილიონობით ადამიანი, ამ გრძნობის ფერხულში ჩაბმული. ერთი მეორეს მისდევს, მეორე- მესამეს და ა. შ. ისინი ერთმანეთის სახეებს ვერ ხედავენ, მხოლოდ- ზურგებს, ხანდახან ზოგიერთს გაუმართლებს ხოლმე, პირველს და უკანასკნელს, ერთმანეთს თვალებში ჩახედავენ და აი, აქ აღმოცენდება ნამდვილი სიყვარული, აღმაფრენა, გულების კავშირი, ამიტომ თუ გვინდა რომ ერთმანეთი გვიყვარდეს, ჩავხედოთ ერთმანეთს თვალებში, შევიცნოთ ერთმანეთი, მაშინ სიყვარული იქნება უსასრულო და მარადიული...

როგორ მიყვარდი!

როგორ მიყვარდი, როგორ მსურდი, როგორ გეტრფოდი,
მთვარე და ღამე იყო შენკენ ჩემი მეგზური,
დღეს ღრუბლიანი წვიმიანი ზეცა მახურავს, - 
ჩვენი გრძნობების, საქციელის გავხდი ცენზორი.

Saturday, July 11, 2015

საიდუმლო ოთახი ( თავი III )

                                                               თავი III 

   ოთახში დამტვრეული ჭურჭლის ნატეხები ეყარა.  საშინელი სუნი იდგა და ბუზები დაფრინავდნენ, ოთახის ცენტრში რაღაცა მოჩანდა, რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი წინ და თვალები დავძაბე, მინდოდა კარგად გამერჩია დანახული,  შევნიშნე ჩვენი ძველი მოსამსახურის სხეული, მივედი ახლოს და თავი ძლივს შევიკავე, რომ გული არ ამრეოდა, ის თავის სისხლში იწვა, ყელი ჰქონდა გამოჭრილი ბასრი ნივთით, ვივარაუდე, რომ მკვლელობის იარაღი დამტვრეული საგნებიდან ერთ-ერთი შეიძლება ყოფილიყო, პულსის გასინჯვას აზრი აღარ ჰქონდა, მის გაყინულ სახეზე შემზარავი და შემაძრწუნებული ემოცია დარჩენილიყო, თვალები დავუხუჭე, მივხვდი, რომ დაახლოებით 24 საათის წინ  მაინც იყო მოკლული და სირბილით ავედი კიბეებზე, სასწრაფოდ გავეშურე მამის საძინებლისკენ, იქ არ აღმოჩნდა, კაბინეტისკენ წავედი, გავაღე კარი, ცივი ოფლი მასხამდა, დავინახე მამას თავი ედო საწერ მაგიდაზე და დავმშვიდდი, კიდევ კარგი, სძინავს-მეთქი,- გავიფიქრე და მიუახლოვდი, მოულოდნელად დავინახე მაგიდაზე შემხმარი სისხლი, მამაჩემი მკვდარი იყო! არ ვიცი რა მომივიდა, ჩავიკეცე, ვეღარ ვდგებოდი, ფეხები არ მემორჩილებოდა, დანაშაულის გრძნობამ შემიპყრო, ამდენი ხნის უნახავი მშობელი ახლა ცოცხალი  აღარ იყო, ეს ფიქრები კარგა ხანი მაწუხებდა,  თავში ამომიტივტივდა წერილი, რომელიც გუშინ მივიღე, მიხვდი, რომ ვიღაცას უნდოდა მამის სახლში ჩავსულიყავი., ბოლოს თავი ხელში ავიყვანე, წამოვდექი და სწრაფად დავტოვე სახლი, არ ვიცოდი რა მექნა, გამახსენდა ბილი და დავურეკე, მირჩია პოლიციაში მივსულიყავი, მერე კი სასტუმროში დავლოდებოდი.
      ფართოდ შევაღე პოლიციის შენობის კარი და აღელვებულმა ჩემი ემოციები იქ დავტოვე. პოლიციიდან გამოსვლის მერე ჩემი უდანაშაულობის დასამტკიცებლად, ბილს დავურეკე და ვთხოვე ჩემს სახლში შეევლო და ის უცნაური წერილი წამოეღო, ცოტა ხანში მან შემატყობინა, რომ წერილი ადგილზე აღარ იყო...



Friday, July 10, 2015

ვენახს რთველი ელოდება (საბავშვო)

ჯერაც მხნე, თუმც ანათრთოლი, გადამჭკნარი თითებით,
ბერტყავს პაპა ბებერ კაკალს, ხე პასუხობს სიმღერით,
გამოავსო ბებომ სახლი მურაბების  სურნელით,
გაღმით თერგის ფშვენა ისმის, ხარს დაუდგამს უღელი.
შემოდგომის ჭირნახულით უნდა ლხენა მოგვგვაროს,
სიმინდს ფერი შეუცვლია, ბეღლის კარებს დარაჯობს.
ვენახს რთველი ელოდება, კოხტა გოგოს - აკიდო,
კატა თაგვებს ემუქრება, ნიგოზს პირი არ კიდოთ.


საიდუმლო ოთახი ( თავი II )

                                                          II თავი 
    ეს იყო წერილი, რომელიც ჩემ კაბინეტში, საწერ მაგიდაზე იდო. შევამჩნიე, რომ ოთახში ფანჯარა იყო ოდნავ შეღებული, რომელიც ზუსტად ვიცი, რომ დაკეტილი დავტოვე, რადგან დილით საკმაოდ ციოდა, არ მახსოვდა ასეთი წერილი თუ საერთოდ მიმეღო ან აქ დამეტოვებინა, ავანთე შუქი, ჩავჯექი ტყავის შავ სავარძელში და დავიწყე კითხვა, წერილი დაწერილი იყო ძველ გაყვითლებულ ფურცელზე, ბურთულიანი კალმით, იგი იუწყებოდა, რომ მამაჩემს სასწრაფოდ უნდოდა ჩემი ნახვა და როგორც კი თავისუფალ დროს გამოვნახავდი, უნდა ჩავსულიყავი, ყურადღება მივაქციე იმას, რომ წერილი სწრაფი, გაკრული ხელით იყო დაწერილი და, რაც მთავარია, არ ჰგავდა მამაჩემის კალიგრაფიას.
   მამა და სახლი, სადაც გავიზარდე, 17 წლის ასაკში დავტოვე. ბავშვობიდან მინდოდა გავმხდარიყავი პროფესიონალი გამომძიებელი, რასაც მამა ეწინააღმდეგებოდა, ეს ჩემი ოცნება იყო, მაგრამ არაფერი არ გამომივიდა, ჯარში მსახურების შემდეგ მუშაობა დავიწყე მშენებლობაზე, დაუღალავმა შრომამ მალევე ნაყოფი გამოიღო და მთავარი ინჯინერი გავხდი, ამისთვის ღამით სწავლა მიწევდა. ასე გამქონდა თავი.
   მეორე დღესვე სამსახურიდან დავეთხოვე, ჩავჯექი ლუკმა-პურის ფულით შეგროვებულ და ნაყიდ ჩემი ოცნების  1967 წლის "შევროლე იმპალაში" და გავეშურე ვესტჰემისკენ. გზად კი ვფიქრობდი თუ რატომ უნდოდა 18 წლის უნახავ მამას ჩემთან სასწრაფოდ შეხვედრა და ვგრძნობდი, რომ რაღაცა წესრიგში არ იყო, ამიტომაც ვღელავდი.
    მამას პატარა სახელოსნო  ჰქონდა, სადაც იარაღებს ამზადებდნენ, სანადირო თოფების გაკეთებით კი ნამდვილად განთქმული იყო მამაჩემი, ამიტომაც შეძლებულად ვცხოვრობდით. როდესაც ძველ სახლთან მივედი, ხელები ამიკანკალდა, მანქანიდან გადმოვედი და კარზე დავაკაკუნე, არავინ არ გამომეხმაურა, ურდული ჩამოვწიე, კარი ღია აღმოჩნდა და სახლში შევედი, საოცარი სიჩუმე სუფევდა, გამიკვირდა რადგან მამაჩემი ძალიან მხიარული და ხუმარა კაცი იყო და მუდამ სტუმრები ჰყავდა, ახლა კი მთელი სახლი საეჭვოდ დუმდა, გავაგრძელე გზა სასტუმრო ოთახისკენ, თან მამას ვუხმობდი, პასუხი  ვერ მივიღე, ოთახში, რომ შევედი, ყველაფერი არეული დამხვდა,მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, ვიფიქრე, მოსამსახურეების დაუდევრობის ბრალია- მეთქი, გავედი სამზარეულოში და შევძრწუნდი, ჩემს წინ საშინელი სანახაობა გადაშლილიყო...

საიდუმლო ოთახი (თავი I ) ავტორი: სოფიო ჭელიძე

                                                       I თავი    
    მშენებარე სახლის წინ ვიდექი, შუბლზე ოფლი ჩამომდიოდა, უჩვეულოდ ცხელოდა ამ გაზაფხულზე ბრიტანეთში, დაღლილი და მოთენთილი ვიყავი, სამუშაო დღე კი სულ რაღაც 45 წუთში მთავრდებოდა და ერთი სული მქონდა როდის გამოვიცვლიდი ამ ჭუჭყიან სამუშაო ფორმას, მივიღებდი შხაპს და წავიდოდი ბილთან ბარში კონიაკის დასალევად, ეს ჩემი დღის საყვარელი ნაწილი იყო.
     ბრაიტონი საკმაოდ წყნარი ქალაქია, ბარები საღამოობით ხალხით ივსება, კლიენტების უმეტესობა სამუშაოსა და რთული დღის შემდეგ მოდის აქ დასალევად და გასართობად. ჩემი საყვარელი ბარი პატარა და ძალიან ჩვეულებრივი იყო, აქ ვერ ნახავდით ლაპარაკის მოყვარულ საზოგადოებას, ყველა თავისი პრობლემებით იყო დაკავებული და ჩაფიქრებული. ბილი ამ დაწესებულების მეპატრონე გახლდათ, ის ხასიათით ტიპიური ინგლისელია, ჩვენ ბავშვობიდან საუკეთესო მეგობრები ვიყავით, ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით. ერთმანეთს ძმებივით ვგავდით: ორივე მაღალი, ერთნაირად კარგი აღნაგობის, შავი თმით, მსგავსი სიარულის მანერითა და ცოტა უხეში, მაგრამ კაცური ნაკვთებით, ბევრს ერთმანეთშიც ვეშლეებოდით კიდეც, როდესაც ჯარში ვმსახურობდით, ჩვენს სახელებსაც ხშირად ურევდნენ. მას-შეინს, ხოლო მე -ბილს მეძახდნენ, მაგრამ ამაზე არ ვბრაზდებოდით, გულიანად გვეცინებოდა ..
   მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ 35 წლის დაღვინებული და ცხოვრებისგან დაღლილლი მამაკაცები ვიყავით, არ გვყავდა ცოლები და საღამოებს ხშირად ერთმანეთთან ლაყბობაში ვატარებდით.
   ერთ საღამოს, როდესაც მე ბილის ბარიდან ჩემს ბნელ და ცივ სახლში დავბრუნდი,
აღმოვაჩინე ერთი უცნაური რამ...

Wednesday, July 8, 2015

სიყვარული მუდმივია და აჩქარებული (ჩანახატი)

   სიყვარული მუდმივი და აჩქარებულია. რატომ? იმიტომ რომ შენ თუ არა, შენს გარშემო მაინც ვიღაცა აუცილებლად შეყვარებულია, აჩქარებული იმიტომაა, რომ შეყვარებულების მიზანი ერთადერთია, ცოლად მოიყვანოს ან გათხოვდეს, ახლოს იყოს საყვარელ ადამიანთან, მერე როგორ განვითარდება მოვლენები, აღარა აქვს მნიშვნელობა, მთავარია რომ ის არსებოობს!

გოგონა, რომელიც უყვარდათ (ესე)

      გოგონა დილის ნიავივით ნაზი იყო. დიდი მწვანე თვალები ჰქონდა, ქერა თმები,
სუსტი, გრძელი მკლავები, მაღალი ფეხები, სწორედ რომ იდეალური ქალი იყო, ნორჩი, მიმზიდველი. თაყვანისმცემლებიც არ აკლდა, მაგრამ მათ შორის ერთი ყმაწვილი გამოირჩეოდა, ჭკვიანი იყო, გოგონას კი სწორედ გონიერ ბიჭები მოსწონდა, ამიტომაც მეგობრობდნენ. გოგონაც ძალიან ნიჭიერი იყო, უნივერსიტეტში კარგად სწავლობდა, ფრიადოსნის სტიპენდიას იღებდა.დრო გადიოდა, მისი გულის დაპყრობა კი ვერავინ შესძლო, გიორგი, რომელზეც ზემოთ მოგახსენეთ, აქტიურობდა, მუდმივად სიყვარულს და პატივისცემას უმტკიცებდა, თუმცა გოგონას მხოლოდ, როგორც მეგობარი ისე მოსწონდა.ბიჭი სოფლიდან იყო ჩამოსული, დიდი შრომისუნარიანობით გამოირჩეოდა, იუმორიც ჰქონდა, ცოტა კარიერისტიც იყო, ნანას რამდენჯერმე სთხოვა კიდეც ცოლობა, მაგრამ გოგონამ ეს ყველაფერი არასერიოზულად აღიქვა.უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ მათი გზები გაიყარა. ნანამ, როგორც წითელდიპლომიანმა, კვლევით ინსტიტუტში დაიწყო მუშაობა, გიორგი იქაც აკითხავდა ხილმე, ხანდახან, თავის მობეზრებაც არ უნდოდა ქალისთვის. ამასობაში ნანამ ერთი ბიჭი გამოარჩია თაყვანისმცემლებს შორის და გათხოვდა. გულდაწყვეტილმა ყმაწვილმა, რომელიც რვა წლის განმავლობაში ცდილობდა ქალის გულის მოგებას, მიულოცა გაბედნიერება და უთხრა:- თუ როდისმე გაგიჭირდა, დამირეკე, აუცილებლად დაგეხმარებიო.- ქალს ესიამოვნა კიდეც ყოფილი თაყვანისმცემლის ასეთი ყურადღება, თითქოს გულიც დაწყდა, მას რომ არ გაჰყვა ცოლად.
      ცუდი დრო დადგა საქართველოში. ყველას ახსოვს 90-იანი წლები, შიმშილი, ომი, გაჭირვება. გიორგის კარიერა წარმატებული გამოდგა. სულ უფრო წინ მიიწევდა თანამდებობრივ საფეხურებზე. ნანას უჭირდა, ორი ბავშვი ეყოლა, მეუღლეს ბევრი სული ჰყავდა სარჩენი: ცოლ-შვილი, დედ-მამა, ნათესავებიც დახმარებას სთხოვდნენ, ვერ აუღო ალღო ცხოვრებას, ოჯახის რჩენას ვერ ერეოდა, ნანამ გადაწყვიტა სამუშაო ეშოვა და რაღაცით მაინც შეხიდებოდა მეუღლეს. ბევრი ეძება, მაგრამ ვერაფერი იპოვნა. ნაცნობობა იყო საჭირო. გაახსენდა გიორგი და მისი ბოლო სიტყვები, ძალა მოიკრიბა და დაურეკა, გული უფანცქალებდა, იმედებით იყო სავსე. მაღალი თანამდებობის პირის სიტყვები ასეთი აღმოჩნდა-- რა დროს შენი მუშაობაა, შვილებს მოუარე.-. ქალი გაოგნებული დასცქეროდა ტელეფონის ყურმილს, თვალებში ცრემლი მოაწვა, ეს იყო სასოწარკვეთის ცრემლი, რომლის დანახვა და გაგება ძალიან ცოტას შეუძლია..თვითონვე შერცხვა, იმედი რომ გაუცრუვდა.  ასე წაიშალა მისი ცხოვრების ისტორიაში ერთი სიყვარულის ფურცელი,. იყო კი ეს სიყვარული,  ზრუნვა საყვარელ ადამიანზე თუ შურისძიება ერთ დროს მის უარმყოფელ ქალზე?!, პასუხი ვერ გაეცა ამ კითხვაზე, ბოლოს მიხვდა, რომ  სიყვარული ნამდვილად არ არის ასეთი, ის ხომ ათბობს და არ აცივებს, ის ხომ ნათელია და არა ბნელი, ის ხომ უსასრულოა, დაუსაბამო და არა ჩაკეტილი დროასა და სივრცეში!

Saturday, July 4, 2015

ენიდან ასხლეტილი სიტყვა

არ მიყვარს ენიდან ასხლეტილი სიტყვა,
ქვეყანას მოუტანს ზიანს,
არ მიყვარს შური და ომი,
შერიგება არის შორი,
არ მიყვარს უმიზნო დევნა,
თან სდევს პიროვნების რღვევა,
არ მიყვარს უაზრო ძილი,
დრო უნდა დავუთმოთ ღვიძილს,
არ მიყვარს სიცრუეში ყოფნა,
თვალებს რომ ლიბრი ბორკავს,
არ მიყვარს როდესაც გტკენენ,
მერე კი ბოდიშებს დებენ,
არ მიყვარს მეწყვილის ღალატი,
სიტყვა რომ იწყება არათი,
არ მიყვარს მდიდართან კამათი,
ღარიბს რომ არაქათს გააცლის
მერე კი ვახტანგურს გადადის.
არ მიყვარს სიკვდილთან თამაში,
მასთან რომ გახვალ დამკაში,
არ მიყვარს ცრემლი და ტირილი,
სიძნელეს  დაუხვდი ღიმილით,
არ მიყვარს მლოცველი მთხოვნელი,
ღვთისგან რომ სიმდიდრეს მოელის,
არ მიყვარს ავსიტყვა კაცი,
სიხარულს ხელიდან გაცლის,
არ მიყვარს ქურდი და ბოზი,
რომ დგება უბიწოს პოზით,
ვერ ვიტან ფლიდსა და მქირდავს,
სიტყვით და საქმით რომ გწირავს,
არ მიყვარს მამიკოს ბიჭი,
თავს რომ მოგაწონებს "ნიჭით",
მიყვარს სიყვარული ნამდვილი,
წმინდა, როგორც ქეთევანის მანდილი.

,

Thursday, July 2, 2015

საფერავი

ჭურს მოხადა პაპამ თავი,
შავი ღვინით სავსე დოქი
შემოუდგამს სტუმრებისთვის
მაგიდაზე ფიცით, ლოცვით.
წელს საფერავს მოუცია
არნახული მოსავალი,
ნახელავი შეუფასონ,
მერე ნახონ, თუნდაც, მკვდარი,
მალე სამი მეგობარი
ღვინით სავსე თასით ხელში
მარნის კარში გამოვიდა,
სიმღერით და ბეჭის რხევით.
-ასეთ ღვინოს ვერსად ნახავ,
დაადგინეს მოხუცებმა,
საფერავის ჯიში ლოცეს,
გადაიქცნენ ყმაწვილებად.,
.



მოდის სიყვარული


ფიცის კასკადებით, გრძნობის აფეთქებით,
მოდის სიყვარული, თავის აფექტებით,
ცრემლით, სიხარულით, ჯერ არდანახული,
ჯერ არგაგონილი, მოდის ჭირნახული,
ზოგჯერ აგონიით, ზოგჯერ საღ გონებით,
ხანაც სისულელით, ხანაც შთაგონებით,
ხანაც მოცინარი, ხანაც სევდიანი,
მოდის სიყვარული, ნაზი, პირმზიანი.
.