კიდიდან კიდემდე

"არაფერს" არ ვეძებთ,
"არაფერს" ვპოულობთ,
კიდიდან კიდემდე
დამკვიდრდა სიბეცე,
სამართალს დაჰკიდეს
ქვები და ჩაძირეს,
ხალხი კი ელოდა
უამრავ სიკეთეს.
აუშვეს აფრები
"სიმართლის" ძებნაში,
სული კი ამოსდით
ერთურთის ქებაში.

სინანულით ვუჩოქებ ჩვენს დიდ მამას, ილიას!

მაღლა ცაში დავეძებ
ჩემს უხილავ მეგობარს,
ფიქრებს გავუზიარებ,
სანამ ძალა მეყოფა.
სანამ ჩემი თვალები
ნათელ სხივებს აფრქვევენ,
ბოროტ სულთან ბრძოლაში
სიმაგრეებს აგებენ.
სანამ გულში კეთილი
ამ ცხოვრების წესია,
უკეთურთან ომებში
პური დამითესია,
ამოვიტან გულიდან
დარდიანს და ნიხრიანს,
სინანულით ვუჩოქებ
ჩვენს დიდ მამას, ილიას!
,

პოეტების მუზად იქეც (სიმღერა ეძღვნება ლიკა ქავჟარაძეს)

პოეტების მუზად იქეც,

უკვე დიდი ხანია,

ალვას ჰგავხარ, ცადაწვდენილს,

გიცქერ, გულს უხარია.

ოქროს თმები თავთავებად,

თივის ზვინად გაყრია,

მზე გინათებს დიადემას,

შიგნით ლალის თვალია.

ეგ წარბები, ისრებივით,

მტერს განგმირავს, ფარიანს,

ჯარს დააფრთხობს... წამწამების,

თუ ფრთოსანთა ჯარია.

ჯეირანის ფეხები გაქვს,

წელი - ბეჭდის რკალია,

გაიღიმე,  გენაცვალე,

ცას ვარსკვლავი აკლია.

იმედს ყვირილით დაეხშო ყელი

იმედს ყვირილით დაეხშო ყელი,

დადუმდა ერი, დადუმდა ბერი,

ოცნებას ჩვენსას შეკვეცეს ფრთები

და მხოლოდ ღმერთის სასწაულს ველით!

იმედით გავყვები ქუჩებს

ვერცხლისფერია ჩემი ჭაღარა
და გაცრეცილი დამაქვს ფიქრები,
ვით უსიერში ცხენი საღარა,
გზას მივუყვები ქრისტეს ნიშნებით.
დარღვეულ მკერდზე მადევს ხუნდები,
ვქარგავ და ვკერავ, ჩავაგვირისტებ,
ქართულო ცაო, ნუ გახუნდები,
გამაცისკროვნე, გამაღიმილე,
რომ არ მლახვრავდეს სამშობლოს სევდა, -
ამქვეყნიური ცხოვრების თალხი
და არწივებმა ირაო შეკრან
უკიდექანო იისფერ ცაში,
სულგამყინავი მათი ყივილი
იქცეს საბრძოლო ბუკად, ნაღარად...
სარკეებიდან წყნარად მიღიმის
მოვერცხლისფერო ჩემი ჭაღარა.

ქარებს უკან დავედევნე

ქარებს უკან დავედევნე,
თუმც არ მქონდა ფრენის ნიჭი,
ზეცისაკენ წამიყვანეს,
მეც შევები მათთან ჭიდილს.
ვარსკვლავები მოვიარე,
გავხდი თითქმის ალვისტოლა,,
მზემ და მთვარემ სიყვარულით
დამაპენტეს ოქროს თოვა..